Een maand vol emoties

Ik loop in de Spaanse zon op heel fijn zand naar een blauwe zee met witte schuimkragen van de golven. Ik denk aan de golven van het leven en hoe je deze niet kan stoppen. Soms zijn ze hoog en onstuimig, soms komen ze in setjes en soms zijn ze zacht en aardig en spoelt er af en toe eentje aan. Ze zullen er altijd zijn, in welke hoedanigheid dan ook. Het enige wat je kunt doen is leren surfen zodat zelfs de hoogste golven je niet of nauwelijks van je stuk kunnen brengen.

Het is precies een maand geleden dat jij het leven liet. Soms lijkt een maand stilletjes voorbij te gaan. Deze maand zat vol met golven van emoties. Ze wisselden elkaar in sneltreinvaart af.

Ons laatste bezoek aan jou was verdrietig en tegelijkertijd was het goed om te zien hoe je er bij lag. Je lag heerlijk te slapen en het gaf me, naast vele tranen, ook een soort rustig gevoel. De ochtend waarop ik las dat je die nacht je laatste adem had uitgeblazen. Uiteraard een gevoel van verdriet maar ook opluchting dat een verdere lijdensweg je bespaard was gebleven. De zorgen waren weg. De roes van het regelen van je crematie, het leek alsof ik buiten mezelf was getreden. En het afscheid zelf. Pas toen leek het door te dringen dat je écht weg was. De liefde die ik voelde van alle aanwezigen, van de appjes en kaarten die ik ontving.

En toen de leegte van jouw eeuwige afwezigheid. Het besef dat we van vijf naar drie zijn gegaan. Alleen mam, P en ik zijn nog over.

Meteen daarna het inpakken en de voorpret voor de vakantie. Het inrichten van de camper en het bedenken waar we heen zouden rijden. Het opruimen van ons huis, het maken van een overdracht voor de mensen die in ons huis zouden komen. Lichte spanning, drukte van de boel regelen maar ook enorm uitkijken naar het niets moeten en het avontuur met z’n drietjes.

In de Spaanse zon voel ik rust, ik voel me minder gehaast en het leven zonder klok of verplichtingen doet me goed. Ik hoop dat ik dit kan vasthouden als we straks thuis zijn en dat dit niet een ‘vlucht’ is voor alles wat er afgelopen maand gebeurd is. Ik ben namelijk erg goed in het onderdukken van mijn gevoel.

Ik ga uit van het positieve. De golven zullen blijven komen en gaan maar ik heb het gevoel dat ik een klein beetje heb leren surfen. Dag pap, bedankt voor alles.

Lees ook: Geen herkenning

Geef een reactie