Papa in de natuur. Een plek waar hij graag was. Kilometers wandelen in de bossen, in zijn jongere jaren in de bergen. Deze foto is van precies twee jaar geleden. Tegenwoordig komt hij niet meer buiten. Want je weet, papa is koppig. Als hij iets niet wil, dan doet hij het niet. Nu zit hij elke dag op de bank in zijn kamer. Dat vindt hij fijn. Kijkend naar de bomen, de vogeltjes en de wolken. Al is het besef wat hij eigenlijk ziet er niet meer. Zo ziet hij de bomen ‘enorm waaien’ als het windstil is en regen als de zon schijnt.
Sinds kort praat hij veel Duits. Heeft dit met de dementie te maken of heeft het een andere oorzaak? Ik zou zó graag willen weten wat hij denkt, ziet en droomt. De uitleg dat de verbindingen in zijn hersenen weg of beschadigd zijn maakt het iets begrijpelijker. Dan is het niet zo gek dat je dingen door elkaar haalt of überhaupt niet meer weet wie je zelf en je geliefden zijn. Sinds kort lees ik mee met de rapportages over hem. Soms is dit moeilijk, vaak juist heel fijn. Hij lijkt dan een beetje dichterbij.
Ik mis hem zo. Fijn om te lezen dat hij altijd zo vriendelijk is en de hulp die hij krijgt waardeert. Hij geniet dankbaar van het eten en drinken wat hij krijgt. De poes is goed gezelschap, hij praat er graag mee. Hij is vaak vrolijk en opgewekt, dat doet me goed. Waar hij ook mag zijn, hij zit altijd in mijn hart. Net als jij. Slaap lekker lief zusje.
“Fijn hoor. Bedankt, dan ga ik nu slapen.”
Eén gedachte over “In het Duits”