Vandaag, twee jaar geleden verhuisde je naar je nieuwe plek. Weg uit je vertrouwde omgeving, weg bij je tuin, de vogeltjes, de vijver. Je boek lag nog op tafel, met liniaal en potlood waarmee je belangrijke passages onderstreept had.
Ik weet nog goed dat ik met je ging wandelen zodat anderen wat spullen uit huis konden halen om naar je nieuwe plek te brengen. Ik weet nog hoe normaal mogelijk ik deed om je niet van slag te brengen. Ik wilde huilen, wat voelde ik me schuldig. Je had geen idee wat er te wachten stond.
Twee jaar geleden alweer. Uiteindelijk heb je je plek gevonden en voel je je er fijn. Maar je hoorde te blijven op de plek waar je thuis was. Ik wilde ook niet weg en ook nu wil ik elke dag bij je zijn. Bij jou is het fijn. Ik mis je, elke dag. Tot snel lieve pap.
