Ik zit in z’n stoel en papa staat voor me. Hij friemelt wat met zijn handen aan zijn broekzakken terwijl hij vertelt over zijn patiënten in Zuid-Afrika. Of hij er ooit echt geweest is, weet ik eigenlijk niet. Ik zie een kwetsbare fragile man voor me, niet de vader zoals ik hem ken. Wat kan een mens veranderen.
Ineens zie ik hem in gedachten weer voor me in het ziekenhuis. In zijn werkkamer met zo’n typische ziekenhuis geur en kasten vol dikke boeken. Hij zit achter z’n robuuste bureau te dicteren, met woorden die ik niet begrijp maar die serieus klinken. Hij draagt z’n witte doktersjas en om zijn nek hangt een stethoscoop.
Papa die een eigen kamer had op een gang met andere artsen. Een hardwerkende man die, in mijn ogen, alles wist en er alles aan deed mensen beter te maken. We vonden het altijd een beetje spannend als we hem opzochten op z’n werk. We waren nog jong en het grote ziekenhuis en papa in zo’n witte jas maakten indruk op ons. Weet je het nog? Slaap lekker lief zusje.