Als papa piano speelt raakt hij geëmotioneerd. Is het muziek in het algemeen die, ook bij mij, emoties oproept? Zijn het de klanken van het instrument dat hij al speelt zolang ik me kan herinneren? Is het het besef dat hij dat nog zo goed kan? Ik weet het niet. Ik heb geen idee wat er in zijn hoofd omgaat maar het emotioneert hem.
Hij is druk bezig met naar huis gaan. Hij vertelt welke spullen mee moeten, vraagt wanneer ik hem meeneem en als ik vervolgens vertel dat ik niet ben wie hij denkt dat ik ben, vraagt hij m’n moeder te bellen. Zijn zak met spullen ligt klaar. Hij is opgewekt, loopt wat heen en weer, speelt verschillende keren een riedeltje op de piano en brengt onze lege kopjes naar de keuken. Hij vertelt veel en maakt grapjes.
Hij vraagt waar zijn moeder is, misschien kan hij haar bellen om spullen heen te brengen. Ik vertel dat zij al ruim 35 jaar niet meer leeft. Dan vertelt hij over het moment dat zijn vader overleed. Opa had papa gevraagd een toespraak te houden bij het afscheid. Ik was nog jong maar kan het me nog herinneren. Het was het enige moment ooit dat ik m’n vader zag huilen, dat ik zijn echte emoties zag.
Ik ben blij dat we, ook dit weekend weer, de anderhalf uur hierheen hebben afgelegd. Ik vind het fijn om weer bij hem te zijn. Als ik zeg dat hij mijn vader is zegt hij: ‘Oh ja joh? Heb ik jou gemaakt?’. Vervolgens vraag ik hem lachend wat hij daarvan vindt. ‘Dat vind ik heel leuk hoor. Je bent een mooie meid en prettig in de omgang’. Hij laat me glimlachen. Ik vertel maar niet dat hij nog een dochter heeft, dat is alleen maar verwarrend denk ik. Sorry… Slaap lekker lief zusje.