We kijken naar de sluitingsceremonie van de Paralympische Spelen. Een spektakel van dans, vlaggen, muziek en licht. Ik zie het maar het gaat langs me heen. Ik vraag je of je het leuk vindt. Je zegt enthousiast dat dat zo is en dan heb je het over water en dat ze dat in je woonplaats ook hebben. Op tv is geen water te zien.
We kijken weer een tijdje zonder te praten, naar de tv. Dan kijk ik naar jou, in je ogen en vraag me af wat jij ziet. Wat komt er binnen van alle beelden op tv? Wát zie je precies en wat denk je daarbij? Een groot raadsel.
Je voelt dat ik je aankijk want je kijkt terug. We kijken elkaar écht in de ogen aan, ik in je helder blauwe ogen. Een lege blik maar zo waardevol. Je lacht naar me, ik lach terug. En dan kijken we weer naar de tv. Even leek het als vanouds. Heel even. Tot snel lieve pap.
Lees ook: al het andere is niet belangrijk
Ontdek meer van Mijn lieve zusje - Mijn lieve vader
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
Een gedachte over “Die ene blik”