Het onvermijdelijke is gebeurd, het verpleeghuis waar je zit gaat is zogenaamde ‘lock down’. Er mag niemand meer op bezoek komen. Een logische beslissing. Er wonen alleen maar ouderen en mensen met een zwakkere gezondheid. Niemand wil dat het coronavirus daar opduikt, met alle gevolgen van dien.
Natuurlijk zag ik het aankomen. Ik was ook niet van plan om ook maar enig risico te nemen door langs te gaan. Maar de mogelijkheid was er nog wel en de keuze was aan mij. We weten niet wanneer deze storm gaat liggen, ik weet niet wanneer ik je weer kan zien. Het komt toch hard binnen. Het is een beetje zoals vroeger als je een proefwerk heel slecht had gemaakt. Je wist dat je een onvoldoende zou krijgen, maar als je het cijfer dan zwart op wit zag staan, was het toch even een klap.
Wees sterk lieve pap, wees de vrolijke jij. Blijf je verwonderen, verbazen en vermaken. Geniet van je uitzicht over de weilanden, van de takken die waaien in de wind, van de overvliegende ooievaars en de voorbij kruipende wolken. Zwaai naar de auto’s in de verte en naar het ‘hondje’. Geniet van de aandacht van de ‘suikerbossies’ en van je bananen. En speel je af en toe een liedje op de piano? Ik denk aan je. Tot snel lieve pap, ik hoop dat je de bloemen mooi vindt.
