Mijn laatste woorden

Email, 14 oktober 2018

Lief zusje,

Ik vind het vervelend dat ik het idee heb wéér te moeten uitleggen waarom ik op dit moment geen contact met je kan hebben. Ik heb dit meerdere keren aangegeven, maar blijkbaar moet je het nog een keer horen.

Tot voor kort wilde ik niets over je weten, ook niet via mam of onze broer. Niet uit desinteresse maar uit zelfbescherming. Ik kan niet meer omgaan met de manier waarop jij je leven leidt. Het bezorgt me teveel zorgen, brengt me uit balans en maakt me intens verdrietig. Ik maak me mijn hele leven al zorgen om jou. Mijn emoties vliegen alle kanten op waardoor ik vaak letterlijk sta te shaken op mijn benen als ik weer iets over jou hoor. Dit alles heeft zo’n grote impact op mijn leven dat ik totaal in de war raak. Ik kon niet anders dan mijn handen van je af trekken. Ik ben niet verantwoordelijk voor jouw keuzes en kan jouw problemen niet oplossen. Dat moet je zelf doen. Ik weet dat je hard je best doet en daar ben ik blij om. Tegelijkertijd hoor ik dat je nog altijd niet helemaal eerlijk bent. En dat maakt me van streek en houdt mijn deur voor jou dicht.

Toen ik hoorde dat je weer in het ziekenhuis lag en het ernstig was, stond ik in tweestrijd. Ik voelde het in mijn hele lijf, voelde weerstand, verdriet, boosheid, angst, zorgen. Ik besloot mezelf, wederom, aan de kant te zetten en jou mijn medeleven te tonen. Daarom stuurde ik je bloemen met een kaartje. Ik zocht op Marktplaats naar kasten omdat mam aangaf dat je meer kastruimte nodig had. Je zat weer 24/7 in mijn gedachten. Vervolgens hoor ik dat je mam niet met de arts laat praten en doet alsof het allemaal meevalt. Ik voel me dan, wederom, voor de gek gehouden.

Via mam en onze broer vroeg ik informatie. De reden waarom ik dit niet direct aan jou vraag is omdat je een vertekend beeld geeft. Je hebt mij nooit verteld welke diagnose je had, aangeboden hulp greep je niet aan en over je ziekte nu zwijg je ook.

Maar wat moet je als je zusje ernstig ziek is? En daarom stond de deur weer op een kier en gaf ik antwoord op je berichtjes. Als ik je vraag hoe het gaat, zeg je dat je ‘ontsnapt bent uit het ziekenhuis’ omdat je het daar een ‘raar gedoe’ vindt. Dat je niet kon slapen en thuis lekker gaat bijslapen, ‘verder gaat alles goed’. Over wat er echt aan de hand is, zeg je niets. Ze maken je niet voor niets wakker om te checken hoe het met je is. Ik vind het jammer en zorgelijk dat je dit blijkbaar niet inziet. Je bent ziek, geef je daaraan over. Hoe moeilijk en verdrietig dat ook is.

Ik weet ook niet of ik het allemaal goed doe maar ik weet wel dat contact met jou me overstuur maakt en totaal uit balans brengt. Dit heeft invloed op mijn werk, op mijn relatie en de kijk op mezelf. Helaas gaat dit niet zomaar over, dit is er in de loop der jaren ingesleten. Als er een knop bestond had ik die allang ingedrukt.

Fijn om te horen dat je je best doet, ik hoop oprecht dat het snel beter met je gaat. Ik vind het intens verdrietig wat er met je aan de hand is en het breekt mijn hart. Ik wou dat ik je kon helpen maar helaas ben ik daar nu niet toe in staat. Ik moet mezelf beschermen en daar laat ik het voor nu bij. Ik wens je alle sterkte van de wereld en ooit komt het allemaal goed.

Liefs

Het kwam nooit meer goed. Als ik dat had geweten was is meteen naar je toe gekomen om je niet meer los te laten. Het spijt me zo. Slaap lekker lief zusje.