Alleen. Zo kan ik het best beschrijven hoe ik me voel sinds jij en pap er niet meer zijn. Pap was onze gezamenlijke binding. P heeft immers een andere biologische vader, de eerste grote liefde van mam. Deze grote liefde en vader werd vrij plotseling uit hun leven gerukt. Zij en P hadden daardoor altijd een band die jij en ik nooit zouden kunnen evenaren. We hebben het er wel eens over gehad en voelden hetzelfde. En dat maakte onze band sterker.
Dat klinkt misschien gek omdat we elkaar twee jaar niet hadden gezien. We begrepen elkaar even niet. Of misschien juist wel heel goed maar omdat we niet over onze gevoelens spraken, wisten we dat niet. En ik was er van overtuigd dat het op een dag goed zou komen. Als we allebei een beetje hadden uitgevonden hoe het leven nou eigenlijk in elkaar zat. Dan zouden we elkaar zeker weten weer vinden.
Na het wegvallen van jou had ik pap nog. Maar toen ging hij jou achterna. En nu voel ik me nog meer alleen. Mam en P hebben elkaar. En natuurlijk hoor ik er ook bij en weet ik dat ze er allebei altijd voor me zouden zijn, maar toch voel ik me alleen. Wat zij samen hebben, heb ik niet en zal ik nooit krijgen. Ik mis je, zusje. Geef pap een knuffel oké?
Een gedachte over “Alleen”