Herinneringen blijven bestaan, zeggen ze. Maar ik weet nu dat dat niet altijd het geval is. Mijn vader was er fysiek nog maar mentaal zat hij in een voor ons onbegrijpelijke wereld. De wereld van dementie.
Ik zie de hersenen nu als iets heel abstracts, eigenlijk is het heel simpel. In mijn vaders hersenen zaten gaten, hersencellen waren letterlijk afgestorven. Complete verbindingen waren weggevallen. Sommige cellen zijn aangetast en werken voor de helft. Andere delen van zijn hersenen werkten nog prima en daarom kon hij nog zo goed pianospelen.
De harde waarheid is dat 1 op de 5 mensen dementie krijgt.
Het enige wat ik vurig hoop is dat, mocht het ooit zover komen, de mensen die ik lief heb me nog steeds kunnen zien en behandelen als volwaardig mens. Dat ze me blijven knuffelen, zien en opzoeken. Dat ik diep van binnen echt wel weet wie ze zijn en wat ze voor me betekenen. Dat ik hun liefde kan blijven voelen en zij mijn liefde voor hun.
Er is geld nodig voor onderzoek naar deze hersenziekte. En daarom steun ik Stichting Alzheimer, het minste wat ik kan doen.