Ik had het bericht voorbij zien komen op social media. Ik had de kop gelezen en de foto gezien. “Automobilist betrokken bij dodelijk ongeval, fietser overleden”, het was niet ver van ons huis gebeurd. Het artikel zelf sloeg ik over, alleen de kop had al iets bij me losgemaakt. Alle ins en outs weten zou me niet veel goed doen. En dus scrolde ik door.
Vandaag zag ik op mijn tijdlijn een verdrietig bericht. Die fietser, die bleek ik te kennen. Het ging om iemand waarmee ik meerdere keren gesupt had. Later werd ik zijn dorpsgenoot. Hij zei nog: ‘mocht er nog een muurtje geschilderd moeten worden, je weet me te vinden!’. Hij gaf me wat tips over onze nieuwe woonplaats. En als ik eens een tour op de sup wilde op het water in ons dorp, dan mocht ik hem altijd contacten.
Het is er nooit van gekomen, zo goed kende ik hem ook weer niet. Maar hij was wel zo iemand die ik zou kunnen bellen als er ooit echt iets was. Hij zou zeker komen, dat weet ik zeker. En dat was een geruststellende gedachten op een plek waar we verder niemand kenden.
Een triest nieuwsbericht, zoals je die helaas teveel leest, kreeg vandaag een gezicht. En hoewel ik hem dus niet echt een vriend kon noemen maar een kennis, gaan mijn gedachten uit naar zijn vele vrienden en lieve vrouw die ik alleen ken van de foto’s die hij altijd deelde. Wat een gemis moeten zij verdragen.
We zijn zo kwetsbaar. Heb lief, wees lief. Het leven kan zomaar voorbij zijn.