Offline

13 oktober 2018. Je zocht contact via Whatsapp. Ik antwoordde en vroeg hoe het met je ging. Je zei dat je even opgenomen was maar dat nu alles weer goed ging. Ik wenste je sterkte en zei dat ik het er voor nu even bij liet. Je werd boos. Je appte dat je me miste, geen hoogte van me kreeg. “Wat doe ik verkeerd? Wat kan ik doen om weer dichter bij elkaar te komen? Of wil jij dat niet? Ik wil alles doen om weer fijn zusjes te zijn… X”, appte je. Natuurlijk wilde ik dat ook, maar ik kon het niet. Toen ik niet snel genoeg antwoord gaf, praatte je me een schuldgevoel aan.

Ik kookte van binnen. Niet van woede, maar uit onmacht, verdriet en frustratie. Ik wilde schreeuwen, hard wegrennen, schoppen, weg van hier. Je vasthouden. Ik had je meerdere keren uitgelegd waarom ik afstand had genomen. Ik wilde het ook zo graag allemaal anders.

Ik besloot om je, nogmaals, een mail te sturen en het uit te leggen. Ik heb de mail vaak teruggelezen. Gelukkig was het geen boze mail, het waren mijn laatste woorden aan jou bleek later. Ik staar naar onze laatste appjes en hoop dat je online komt, tegen beter weten in. Je bent voor altijd offline. Slaap lekker lief zusje.

→ Lees ook: Mijn laatste woorden