Kop in het zand?

Toen het niet goed met je ging, stuurde mam me soms berichtjes van je door. Precies een jaar geleden ging dat zo.

De dag ervoor had ik je sterkte gewenst en stuurde ik twee hartjes mee. Je antwoordde dat je het allemaal maar stom vond en dat je hoopte dat je snel weg mocht. Dat hoopte ik ook zei ik.

Twee dagen na dit berichtje van mij verliet je het ziekenhuis, tegen het advies van de artsen in. Je was eigenlijk te ziek maar je was het ‘gedoe’ aan je lijf zat. Mij appte je blij dat je weg mocht terwijl ik van mam wist dat het verhaal anders was.

Stak je je kop in het zand of had je niet door hoe ernstig het was? Wilde je de schijn ophouden, anderen niet ‘lastig vallen’? Of dacht je dat het wel weer goed zou komen?

Eerlijk gezegd dacht ik dat laatste, dat het allemaal goed zou komen. Het ging uiteindelijk altijd weer beter met je, zo ging dat ons leven lang al. Hoe vaak ik niet in zak en as zat omdat het niet goed met je ging. Ik voelde me altijd machteloos, boos, verdrietig. Om vervolgens een week later te horen dat alles weer prima was.

Nooit had ik gedacht dat je het niet zou redden. Of wilde ik er niets van weten en stak ik ook m’n kop in het zand? Slaap lekker lief zusje.