Opstaan op jouw sterfdag voelt raar. Ik voel me eenzaam en niet compleet. Eigenlijk voelt alles wat ik op zo’n dag doe nutteloos. Ik besluit er het beste van te maken want ik kán dat nog. Met een zwaar lijf ga ik uit bed en na wat getreuzel ben ik buiten.
Ik heb me te warm gekleed, het waait hard en met mijn gedachten ben ik bij jou, en pap. Het hardlooprondje begint moeizaam en na 6 minuten besluit ik te stoppen. ‘Wil je deze training echt verwijderen?’, verschijnt op de app. Zonder aarzelen druk ik op ‘ja’.
Bij het meer ga ik op een bankje zitten. De wind waait om mijn oren, het water klotst tegen de steiger en donkere wolken drijven over. En opeens, als een soort bliksemflits, komt het binnen. Wat ben ik nou aan het doen? Opgeven?! Juist op deze dag? Dat voelt zó niet eerlijk tegenover jou. Ik kan alles nog, waar jij bent is een groot raadsel maar dat je nooit meer terugkomt is zeker.
Het lukt me de knop in m’n hoofd om te zetten. Ik start ik de app weer op en selecteer dezelfde training als net. ‘Hup hup met die loopbeentjes’, moedigt de vriendelijke coach Evy me aan. En daar ga ik weer. Ik rond de training, met horten en stoten, af. Voor mezelf, voor jou. Dat is het minste wat ik kan doen.
’s Middags ga ik met onze broer naar jouw herdenkingsbankje in het bos. Het is fijn om samen te zijn op deze dag. Een gevoel van eenzaamheid overvalt me als ik je bankje zie. Hij staat er mooi bij en het voelt als een vertrouwde plek. Maar het is koud in het bos, de gekleurde herfstblaadjes liggen opeengestapeld op de grond, de takken van de bomen zijn grotendeels kaal. Ze gaan heen en weer door de stevige wind. De dagen zijn korter en het wordt vroeg donker.
Ik wil je bankje bedekken, er een paraplu boven houden, het verlichten met kaarsjes en het verwarmen met een zachte deken. We zitten, we praten. We genieten van deze plek en de herinneringen aan jou.
En dan komen er twee heel dierbare vrienden van je aan. Wat fijn om ze te zien. We kletsen bij en ze proosten op jou met een meegenomen biertje. Het gaat heel hard regenen en waaien, we schuilen onder de boom achter je bankje. Pas als we na een tijd schuilen echt verkleumd en nat zijn, lopen we terug naar de parkeerplaats. Onderweg komen we nog een goede vriendin van je tegen. Ze is opweg naar het bankje, wat fijn dat ze er is.
Ik wil niet weg, ik wil je niet achterlaten. Want zo voelt het. Voor anderen is het een houten bankje met een gegraveerd plaatje, waarvan de zinnen ongetwijfeld vragen oproepen. Voor mij is het jouw plekje, een plekje met een verhaal en herinneringen.
Ik mis je verschikkelijk. Het voelt gek om zonder je verder te leven. Ook al hadden we niet veel contact de laatste jaren, je hoorde bij me. Voor altijd. Slaap lekker lief zusje.
Mijn Lieve Zusje - Mijn lieve vader 