Zo”n twee jaar lang stond de app op mijn telefoon. De zorgapp waarin ik de rapportages over jou kon lezen. Elke dag opende ik de app en las ik hoe het met je was gegaan die dag. Geen dag sloeg ik over. Het hoorde bij mijn ochtend- en avondritueel. In periodes dat het minder met je ging, opende ik de app meerdere malen per dag in de hoop op een update.
Na jouw overlijden heb ik de applicatie nog een paar keer geopend. In het laatste bericht las ik dat je opgehaald was, je kamer was opgeruimd en je bed verschoond. Toen ik de app daarna nog een keer opende waren er, uiteraard, geen nieuwe updates. De laatste keer dat ik de app opende waren de rapportages niet meer terug te lezen. Vandaag heb ik de app verwijderd. Dag pap, bedankt voor alles.
Ik loop in de Spaanse zon op heel fijn zand naar een blauwe zee met witte schuimkragen van de golven. Ik denk aan de golven van het leven en hoe je deze niet kan stoppen. Soms zijn ze hoog en onstuimig, soms komen ze in setjes en soms zijn ze zacht en aardig en spoelt er af en toe eentje aan. Ze zullen er altijd zijn, in welke hoedanigheid dan ook. Het enige wat je kunt doen is leren surfen zodat zelfs de hoogste golven je niet of nauwelijks van je stuk kunnen brengen.
Het is precies een maand geleden dat jij het leven liet. Soms lijkt een maand stilletjes voorbij te gaan. Deze maand zat vol met golven van emoties. Ze wisselden elkaar in sneltreinvaart af.
Ons laatste bezoek aan jou was verdrietig en tegelijkertijd was het goed om te zien hoe je er bij lag. Je lag heerlijk te slapen en het gaf me, naast vele tranen, ook een soort rustig gevoel. De ochtend waarop ik las dat je die nacht je laatste adem had uitgeblazen. Uiteraard een gevoel van verdriet maar ook opluchting dat een verdere lijdensweg je bespaard was gebleven. De zorgen waren weg. De roes van het regelen van je crematie, het leek alsof ik buiten mezelf was getreden. En het afscheid zelf. Pas toen leek het door te dringen dat je écht weg was. De liefde die ik voelde van alle aanwezigen, van de appjes en kaarten die ik ontving.
En toen de leegte van jouw eeuwige afwezigheid. Het besef dat we van vijf naar drie zijn gegaan. Alleen mam, P en ik zijn nog over.
Meteen daarna het inpakken en de voorpret voor de vakantie. Het inrichten van de camper en het bedenken waar we heen zouden rijden. Het opruimen van ons huis, het maken van een overdracht voor de mensen die in ons huis zouden komen. Lichte spanning, drukte van de boel regelen maar ook enorm uitkijken naar het niets moeten en het avontuur met z’n drietjes.
In de Spaanse zon voel ik rust, ik voel me minder gehaast en het leven zonder klok of verplichtingen doet me goed. Ik hoop dat ik dit kan vasthouden als we straks thuis zijn en dat dit niet een ‘vlucht’ is voor alles wat er afgelopen maand gebeurd is. Ik ben namelijk erg goed in het onderdukken van mijn gevoel.
Ik ga uit van het positieve. De golven zullen blijven komen en gaan maar ik heb het gevoel dat ik een klein beetje heb leren surfen. Dag pap, bedankt voor alles.
Een vriendin vierde haar verjaardag en droeg een prachtige, zwierige en kleurrijke jurk. Ze zag er zo mooi uit. De jurk zat haar als gegoten. Ik complimenteerde haar en verwonderde me er die middag nog paar keer aan.
“Ik wou dat ik die aan durfde”, ging er door mijn hoofd. Bij anderen vind ik jurkjes, korte broeken en opvallende kleding altijd heel leuk. Zelf hou ik het bijna altijd bij een spijkerbroek, een oversized hoodie en sneakers. Het liefst ben ik onzichtbaar.
Het verdriet van de afgelopen jaren is op en in m’n lichaam gaan zitten. Ik voel me alles behalve mooi of sexy. Sinds jouw overlijden voelde ik me steeds minder goed over mezelf. Zo’n jurk was niet voor mij weggelegd. Leuk voor een ander, niet voor mij.
Twee dagen voordat ik jarig was lag er een pakketje op de deurmat. Nietsvermoedend maakte ik het open. Op het kaartje stond: “Ik weet dat je dit kado niet aandurft maar misschien wel als je alleen thuis bent of op vakantie gaat. Je voelt je naar hoe je je kleedt dus hopelijk helpt dit je om soms de glans en sparkling terug te halen als je ‘m even niet voelt.”
Tranen schoten in mijn ogen toen ik het pakketje opende. Het was dé jurk! Ik twijfelde geen seconde en trok ‘m gelijk aan. Hij zat heerlijk. En ik voelde zelfs even die glans en sparkling. Nu had ik geen excuus meer, het was wel zo netjes om ook gebruik te maken van mijn kado. Ik zou de jurk zeker vaker dragen. Eerst veilig thuis, daarna op vakantie. Het zal onwennig zijn maar ik probeer me daar overheen te zetten. Zó lief dit kado, ik was echt even sprakeloos. Slaap lekker lief zusje.
Ik had het bericht voorbij zien komen op social media. Ik had de kop gelezen en de foto gezien. “Automobilist betrokken bij dodelijk ongeval, fietser overleden”, het was niet ver van ons huis gebeurd. Het artikel zelf sloeg ik over, alleen de kop had al iets bij me losgemaakt. Alle ins en outs weten zou me niet veel goed doen. En dus scrolde ik door.
Vandaag zag ik op mijn tijdlijn een verdrietig bericht. Die fietser, die bleek ik te kennen. Het ging om iemand waarmee ik meerdere keren gesupt had. Later werd ik zijn dorpsgenoot. Hij zei nog: ‘mocht er nog een muurtje geschilderd moeten worden, je weet me te vinden!’. Hij gaf me wat tips over onze nieuwe woonplaats. En als ik eens een tour op de sup wilde op het water in ons dorp, dan mocht ik hem altijd contacten.
Het is er nooit van gekomen, zo goed kende ik hem ook weer niet. Maar hij was wel zo iemand die ik zou kunnen bellen als er ooit echt iets was. Hij zou zeker komen, dat weet ik zeker. En dat was een geruststellende gedachten op een plek waar we verder niemand kenden.
Een triest nieuwsbericht, zoals je die helaas teveel leest, kreeg vandaag een gezicht. En hoewel ik hem dus niet echt een vriend kon noemen maar een kennis, gaan mijn gedachten uit naar zijn vele vrienden en lieve vrouw die ik alleen ken van de foto’s die hij altijd deelde. Wat een gemis moeten zij verdragen.
We zijn zo kwetsbaar. Heb lief, wees lief. Het leven kan zomaar voorbij zijn.
( geschereven op 1 juli 2022) Ik voel me goed en sterk terwijl het met jou steeds minder goed gaat. In de auto zing ik mee met alle nummers op de radio, verwonder me over de mooie wolken en het groen van het gras en de bomen. Mooi hè, de donker groene blaadjes aan de bomen die veranderen in een soort silver groene kleur als ze waaien in de wind?!
Ik herken dit gevoel van Eva’s afscheidsdienst. Toen deed ik er ook alles aan om me ‘groot’ te houden. Alsof er op een knop is gedrukt waardoor er een soort schild om me heen zit. Een schild dat alle emoties tegenhoudt naar buiten te treden en zoveel mogelijk prikkels zoekt om maar niet te hoeven nadenken bij wat er aan de hand is. Het is mijn overlevingmechanisme denk ik.
Of denk ik diep van binnen dat ik me niet zo mag voelen? Er zijn ergere dingen toch? ‘Het lijkt alsof je pas laat zien wat je voelt als anderen je gevoel bevestigen, alsof het dan pas goed is dat je verdrietig bent’, zei mijn psycholoog. Daar zit een kern van waarheid in denk ik.
In werkelijkheid denk ik elke minuut aan je. En hoor ik je weer spelen op de piano, zie ik je lopen in je gele zwembroek op het strand en zwoegen in een bezweet ‘t shirt in de tuin. Ik wil dat je eeuwig bij ons blijft. Ik weet dat dat niet kan en op deze manier is er ook niet veel aan. Ik hoop dat je diep van binnen weet en voelt dat ik je dochter ben en aan je denk. Dag lieve pap.
