Maand: april 2022

Het overlijden van jou en alles wat daaraan vooraf ging. Het wachten op de IC in het ziekenhuis, een hoopvolle nacht maar dan tot dat ene appje van mam. Je na twee jaar weer zien. In je kist. Een kaart ontwerpen, een lint uitzoeken. Het afscheid zonder pap maar met een andere man aan mams zijde. Het plaatsen van de deksel op je kist. Het in een sneltreinvaart leeghalen van je appartement. De sleutel in de brievenbus gooien voor de huisbaas. Je fiets zoeken om mee te nemen, hij moest daar ergens staan. En nog zoveel meer momenten waarvan ze nu lijken alsof ik ze niet bewust heb meegemaakt.

Gewoon maar doorgaan
Ook als ik even stil had moeten staan
Simpelweg omdat ik niet anders weet
En zo even m’n zorgen vergeet
Of doe ik maar alsof ze er niet zijn?
Masker op, ook al doet het van binnen pijn.

Nog geen half jaar later. Pap, de man die altijd alles wist en die voor zijn beroep mensen beter maakte. Diezelfde man die ineens mijn naam niet meer wist. Mam verhuizen naar haar eigen plekje. De laatste wandeling met pap om hem af te leiden terwijl zijn spullen uit huis werden gehaald, wat voelde ik me schuldig. Het meelokken van pap zijn eigen huis uit. Het moment waarop hij nieuwe woning binnenliep en zijn eigen spullen niet herkende. De verwarring bij hem, de onrust, de angst die daarop volgde. De afstand was nog nooit zo groot. Ons oude huis in de verkoop en alle emoties die daarbij kwamen. Wie zou er gaan wonen? Zou het erg veranderen? Oh toch niet in de verkoop, dus ik zou er nog blijven komen. Maar pap is daar niet meer en jullie sporen worden langzaam gewist.

M’n hoofd werd voller, m’n tranen bleven komen
M’n toekomst was me deels afgenomen
De bubbel van ‘een gelukkig leven’ was geknapt
Zomaar ineens van me afgepakt
Ik kon steeds moeilijker gewoon maar doorgaan
Maar het lukte niet om tóch even stil te staan.

En toen onze verhuizing van de stad naar een dorp. Van een stevig appartement naar een oud huis. Van een huurwoning naar een eigen plek. We moesten dingen uitzoeken en regelen. Een enorme lekkage. Elk weekend op en neer om te verbouwen. We kregen meer rust en natuur om ons heen en zelfs een eigen oprit en tuin. Allemaal heel fijn en ik ben dankbaar dat dat allemaal gelukt is. Maar even omschakelen was het wel.

‘Je hebt nogal wat meegemaakt’
Een zin die me plotseling raakt
Want ook al had ik zorgen, angst en verdriet
Zo erg is het nou toch ook weer niet?
Muurtje om me heen en gewoon maar doorgaan
Ook toen ik allang even stil had moeten staan.

In tussentijd brak er een pandemie uit. Alle corona perikelen, de verdeeldheid, de onrust, de onzekerheid en alle andere ellende in de wereld gingen me niet in de koude kleren zitten. Ik ben gevoelig en ik trek het me aan. Ik kan me er moeilijk voor afsluiten al probeer ik dat steeds meer. Ik probeer mezelf nu te zien als piepklein puntje op de aarde. En dat piepkleine puntje moet zich focussen op haar eigen omgeving. De rest is te groot voor dat piepkleine puntje. De wereld draait toch wel door. Hier en nu, dat is wat telt. Makkelijker gezegd dan gedaan maar ik doe mijn best.

Zo zijn er nog een aantal gebeurtenissen
En ook echt wel dingen die ik niet had willen missen
Alles bij elkaar bleek toch een beetje veel
En rust nemen blijkt nu essentieel
Want niemand kan altijd maar doorgaan
Zonder af en toe even stil te staan.

‘Zo kun je niet door, sta nu even stil
Ook al is dat iets wat je liever niet wil
Want je bent veel te lang gewoon maar doorgegaan
En nu zet je jezelf even bovenaan.‘

Slaap lekker lief zusje

Lees ook: Een dag zonder zorgen

Ik hou van m’n werk. Nog nooit ben ik een dag met tegenzin gaan werken. En dat terwijl ik dit werk toch al heel wat jaar doe. Elke dag vind ik het nog steeds leuk om te doen. Ook in moeilijke tijden was m’n werk altijd een goede afleiding.

Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel en wil altijd iedereen helpen. Ik voel me betrokken en ben gedreven. Sterke punten die nu m’n valkuil zijn geworden.

We zijn een fijn hecht team maar ineens ging het mis. Er vielen mensen uit, er gingen mensen weg, er waren nieuwe gezichten en we waren met z’n allen de weg een beetje kwijt. Toen er weer iemand uitviel en er weer taken verdeeld moesten worden, brak ik. De stabiele factor van m’n werk was ineens niet meer zo stabiel.

De energie die ik altijd kreeg van m’n werk bleef uit, ik kon me niet meer concentreren. Zocht items in verkeerde mappen, moest drie keer een video bekijken voordat ik wist wat ik nou gezien had en bladerde door de verkeerde mappen om iets op te slaan. Waar ik altijd gestructureerd en georganiseerd te werk ging, liep nu alles door elkaar. En steeds vaker opende ik m’n laptop met tranen in m’n ogen. Dit kon zo niet langer.

En dus moet ik, met pijn in m’n hart, een stap terug zetten. Een grote moeilijke stap terug om straks weer op volle kracht vooruit te kunnen. De komende tijd staat in het teken van niets moeten. Focussen op dingen die me energie geven, het niet erg vinden als ik niets doe omdat dat op dat moment zo voelt en zorgen voor mezelf.

Ik ben iemand die nog doorloopt met een gebroken been en ik kan moeilijk accepteren dat ik me zo voel. Maar dit uitspreken en deze stap zetten is denk ik al een goed begin. Ik wéét dat ik zoveel heb om dankbaar voor te zijn, ik vóel het alleen niet. Ik wil het leven weer vóelen. En daar ga ik aan werken. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Het leven vieren