De uitslag weten voordat de wedstrijd begonnen is, weten wie nog bij elkaar is voordat je aan een realityshow over daten begint en voor de eerste aflevering op tv is, willen weten wie toch de Mol is. De laatste bladzijde van een boek lezen voordat je aan de eerste begint en de cliffhanger van een spannende serie of film weten voordat je eraan begint. Kortom, de uitkomst al weten voordat iets begonnen is. Niet uit nieuwsgierigheid maar omdat de spanning gewoon teveel is en je het kijken of lezen daardoor als minder leuk ervaart. Of gewoon ronduit vervelend.
Als je dit vertelt verklaren veel mensen je vaak voor gek. ‘Dan is er toch niets meer aan?!’. Voor mij dus wel. Ik geniet veel meer van de weg naar het einde toe. Ik heb meer aandacht voor alles wat er gebeurt onderweg en bovendien scheelt het me heel wat ongename gierende zenuwen door mijn hele lichaam. En nagels.
Lang dacht ik dat ik de enige was en omdat zoiets niet ‘hoort’ deed ik maar wat iedereen doet. Ik weet heus dat meer mensen dit hebben en ik echt niet de enige ben, alleen die spreken zich blijkbaar niet graag uit. En dat snap ik want mensen verklaren je voor gek of nemen je niet serieus.
Vorige week las ik een column van iemand die precies schreef zoals ik het ook ervaar. Het was oprecht een opluchting. ‘Ha, ik ben dus niet raar!’. En dat is iets waar ik steeds vaker achterkom. Iedereen is anders, iedereen is uniek. En iedereen heeft zijn of haar ‘eigenaardigheden’. Zoals er jàren geleden door de organisatie ingestampt werd toen ik voor een jaar High School naar California vertrok: ‘Het is niet goed, het is niet fout, het is gewoon anders’.
Dus laatst keek ik een serie op mijn manier, ik zocht op internet wie van de koppels nog bij elkaar waren. En toen ik dat uitgeplozen had kon ik met een gerust hart aan de realityshow beginnen. Met een ontspannen gevoel en aandacht voor alles wat er gebeurde. Heerlijk. Slaap lekker lief zusje.