Wandelen in onze nieuwe omgeving geeft op veel punten zoveel meer rust dan wandelen in de stad. Als ik dit zo zeg, lijkt het een open deur. Want natuurlijk is een stad drukker dan een dorp. Maar ik ervaar nu wat het met me doet, denk ik. Ik loop vaak ‘s ochtends een rustige route. Een fijne start van de dag met frisse lucht en wat beweging, wetende dat ik de rest van de dag op mijn kont achter mijn laptop zit. Onderweg kom ik hooguit vijf honden met hun baasje tegen. (uiteraard zijn er meerdere routes maar deze is precies goed)
Als ik aan deze route begin weet ik dat ik ‘m af moet maken want er is geen shortcut om weer naar huis te gaan. Toen ik door de stad wandelde was er áltijd een shortcut als ik geen zin meer had. Je kon altijd wel links of rechtsaf slaan om eerder thuis te komen. Hier kan dat niet en dat geeft rust. Als ik nu halverwege geen zin meer heb, is de enige optie om door te lopen en het rondje af te maken. Dus ik kan wel moeilijk doen, maar ik wist waar ik aan begon. En dus denk ik er niet eens bij na om eerder terug te gaan dan gepland.
In de stad had ik vaak last van ‘keuzestress’. ‘Zal ik hier links gaan of rechts? Of toch een straat verder? Oh dit is afgesloten, en nu? Zal ik nog een blokje verder gaan, ik ben pas 30 minuten onderweg?’ Hier heb ik dat niet. Er is één pad en die moet je aflopen. De route is zo’n 5 kilometer lang en ik ben ongeveer een uur aan het lopen. Dat klinkt misschien saai maar tot nu toe vind ik dat niet.
De natuur ziet er elke keer anders uit, soms schijnt de zon en soms is het mistig. De ene keer zijn de bladeren rood, de andere keer groen en de andere keer liggen ze allemaal op de grond. Soms waait het, soms is het vele water in de omgeving als een spiegel en soms is het pad blubberig van de regen. Ik zie het en ervaar het zoals het is. Allemaal factoren waar ik geen invloed op heb, waar ik niets aan kan doen. Ik hoef niet te kiezen of na te denken. En dat geeft me rust. Intussen luister ik muziek, een podcast of denk ik na over vanalles.
Begrijp me niet verkeerd, ik liep met veel plezier door de stad want die is prachtig. Mits het op een ochtend was en er nog niet zoveel mensen op straat waren. De oude panden, de mooie grachten en het ontdekken van straatjes vond ik altijd heel leuk. Maar nu we buiten de stad wonen merk ik pas wat voor invloed dat op me had. De keuzes, de afleidingen, de prikkels. Vanochtend tijdens mijn wandeling in de donkere mist voelde ik me goed en besefte ik dat ik langzaamaan rustiger word. Slaap lekker lief zusje.
Lees ook: mijn armen om je buik
Eén gedachte over “Geen keuzestress”