De storm getrotseerd

Vandaag was ik weer bij je bankje. Het voelde echt als thuiskomen. Ik weet dat het maar een paar planken in een bos zijn, maar voor mij is het alsof ik even bij je ben.

Het bos was duidelijk getroffen door de storm van een paar weken geleden. Overal lagen omgevallen bomen en afgebroken takken. Vaak al in stukken gezaagd en netjes bij elkaar gelegd. Gelukkig was jouw bankje niet getroffen.

Het was er erg groen. Alles stond in bloei. Het uitzicht vanaf je bankje was echt heel mooi. Allerlei kleuren groen met een helder blauwe lucht met witte plukken wolk. Helemaal in de verste stond een kudde witte runderen te grazen. Af en toe liep er een wandelaar langs.

Ik wilde er niet weg. Het was fijn er te zijn. Ik heb een ‘happy stone’ bij je bankje gelegd en ben benieuwd wie ‘m vindt en waar hij terecht komt. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: de kracht van de natuur

Mijn armen om je buik

Ik heb over je gedroomd. Mam en ik hadden het over ‘hoe nu verder’. Je woonde nog thuis en had geen idee wat er allemaal speelde. Wij wisten dat je ziek was.

Je kwam aangelopen in een oranje shirt en vroeg wat er was. Ik sloeg mijn armen om je stevige buik, drukte mijn hoofd ertegen en mijn tranen bleven stromen. Ik voelde je warmte en hoorde je hartslag.

Ietwat ongemakkelijk legde je je armen om me heen en wreef over m’n rug. ‘Stil maar het komt goed’, zei je. Tot snel lieve pap.

Lees ook: een dag zonder zorgen