Het afscheid van misdaadjournalist Peter R de Vries was in het theater hier om de hoek. Ik fietste er gister en vandaag toevallig vier keer langs. Een lange rij mensen die hun laatste eer wilden brengen, veel politie en journalisten. Stilte, verdriet en ongeloof.
Vandaag zag ik op tv hoe het er binnen uit zag. Een enorme bloemenzee, een grote foto van hem en zijn kist. ‘Vroeger’ waren dat beelden die ik voorbij zag komen maar ook snel weer vergat door de waan van de dag. Ik had gewoon écht geen idee hoe het voelt om iemand voorgoed kwijt te zijn.
Sinds jij er niet meer bent, raakt het me enorm. De beelden worden levendiger. Ik weet nu hoe een dood persoon eruit ziet, hoe zo’n kist dicht wordt gemaakt en hoe fijn en warm het voelt als er mensen meeleven. Hoe alleen je je kan voelen, hoe machteloos en hoe intens verdrietig. De liefde kan je niet meer kwijt.
Gister en vandaag spook je de hele tijd door mijn gedachten. Dat doe je elke dag, maar nu weer een beetje meer. Dan denk ik aan jouw afscheid en hoe ik zó niet klaar was voor dat moment. Slaap lekker lief zusje.
