Een afscheid om de hoek

Het afscheid van misdaadjournalist Peter R de Vries was in het theater hier om de hoek. Ik fietste er gister en vandaag toevallig vier keer langs. Een lange rij mensen die hun laatste eer wilden brengen, veel politie en journalisten. Stilte, verdriet en ongeloof.

Vandaag zag ik op tv hoe het er binnen uit zag. Een enorme bloemenzee, een grote foto van hem en zijn kist. ‘Vroeger’ waren dat beelden die ik voorbij zag komen maar ook snel weer vergat door de waan van de dag. Ik had gewoon écht geen idee hoe het voelt om iemand voorgoed kwijt te zijn.

Sinds jij er niet meer bent, raakt het me enorm. De beelden worden levendiger. Ik weet nu hoe een dood persoon eruit ziet, hoe zo’n kist dicht wordt gemaakt en hoe fijn en warm het voelt als er mensen meeleven. Hoe alleen je je kan voelen, hoe machteloos en hoe intens verdrietig. De liefde kan je niet meer kwijt.

Gister en vandaag spook je de hele tijd door mijn gedachten. Dat doe je elke dag, maar nu weer een beetje meer. Dan denk ik aan jouw afscheid en hoe ik zó niet klaar was voor dat moment. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: uitgegumd

Twee jaar niet meer thuis

Vandaag, twee jaar geleden verhuisde je naar je nieuwe plek. Weg uit je vertrouwde omgeving, weg bij je tuin, de vogeltjes, de vijver. Je boek lag nog op tafel, met liniaal en potlood waarmee je belangrijke passages onderstreept had.

Ik weet nog goed dat ik met je ging wandelen zodat anderen wat spullen uit huis konden halen om naar je nieuwe plek te brengen. Ik weet nog hoe normaal mogelijk ik deed om je niet van slag te brengen. Ik wilde huilen, wat voelde ik me schuldig. Je had geen idee wat er te wachten stond.

Twee jaar geleden alweer. Uiteindelijk heb je je plek gevonden en voel je je er fijn. Maar je hoorde te blijven op de plek waar je thuis was. Ik wilde ook niet weg en ook nu wil ik elke dag bij je zijn. Bij jou is het fijn. Ik mis je, elke dag. Tot snel lieve pap.

Lees ook: Weggaan zonder gedag zeggen

Lees ook: Een emotionele dag

Zoveel liefde

Toen ik vanochtend wakker werd had ik er al een stuk of vijf. Vijf lieve berichtjes van lieve mensen die me een fijne verjaardag wensten. Na het douchen zat ik met een kop thee op de bank en de berichtjes bleven komen. Ik voelde zoveel liefde, ik werd er emotioneel van. Liefde is een mooi iets, en kan zo simpel zijn.

Later op de dag vond ik kaartjes en zelfs pakketjes in de brievenbus. Ik kreeg totaal onverwachts een mooie plant en een fles wijn van moeders van vriendinnen van N. Want het was vandaag ook haar dag. Twee gemiste verjaardagen vanwege het virus haalde we in en tegelijkertijd was het een afscheidsfeestje van het schooljaar. Het was een bijzondere dag.

De wereld heeft meer liefde nodig. Het hoeft niet groot, ook in de kleine dingen kan veel liefde schuilen. Het zou de wereld, het leven er zoveel mooier van maken. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: het is me gegund

De kracht van de natuur

Vandaag had ik weer een gesprek met m’n coach. Daarna wil ik altijd even rust en ga ik vaak naar je bankje of langs pap. Vandaag had ik ook behoefte om de stilte op te zoeken en reed ik naar het gebied waar je bankje staat.

Maar daar aangekomen bleek het, nog steeds, afgezet. Een week geleden was er een storm die daar flink had huisgehouden. Vanwege omgevallen bomen en mogelijk vallende takken kon je het gebied niet in. En dus reed ik maar weer richting huis. Jammer want ik was graag even bij je geweest.

Toen ik thuis kwam en de schoolmap van N doorbladerde, kwam ik je bankje tegen. Toeval of…? Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: niet alleen maar verdriet