Olifanten en vlindertjes

Omdat ik het leven ineens heel ingewikkeld vond, ik niet lekker in mijn vel zat en liever elke dag in bed bleef liggen dan ook maar iets te ondernemen, zocht ik hulp. Na jouw overlijden en pap’s verhuizing naar het zorgtehuis, zag ik het leven vaker niet meer zitten dan wel. Alles was teveel en het lukte me niet meer om de leuke dingen van het leven te zien. Ik had nul zin in sociale contacten, kon mezelf niet zover krijgen de bank af te komen en telde de uren af voordat ik weer mocht gaan slapen. Elke dag was een uitdaging.

Ik dacht dat ik gek was. Hoe kon ik nou kapot zijn na een bezoekje aan de supermarkt of een gesprekje met de buren? Hoe kon het nou zo zijn dat m’n batterij in een paar seconden ineens leeg kon zijn?

Mijn coach laat me inzien dat het goed is wie ik ben. Ze vertelde over olifanten en vlindertjes. De meeste mensen zijn olifantjes. Ze kunnen tegen een stootje, vallen niet zo snel om en gaan stug door. Ook zij staan wel eens stil en krijgen een stootje maar zij weten altijd weer door te gaan.

En dan heb je vlindertjes. Die zijn erg gevoelig voor alles om hun heen. Geluiden, woorden, het nieuws, mensen. Waar een olifant makkelijk tegen een druppeltje water kan, kan een vlinder dat niet. Een druppeltje kan de vleugels al verzwaren waardoor fladderen lastig wordt. Er is niet veel nodig om ze uit balans te halen en dan storten ze snel neer. Dan is het soms extra moeilijk om je vleugels weer te spreiden voor een nieuwe dag. Het voelt dan letterlijk heel zwaar om te vliegen.

Elke dag is nog steeds een uitdaging, maar ik leer ook elke dag hoe om te gaan met mijn ‘nieuwe’ ik. Het is goed. Ik moet alleen leren mijn energie te verdelen, m’n grenzen te bewaken en luisteren naar wat ik voel. En soms betekent dat dat één ding doen op een dag genoeg is.

Ik denk dat ik altijd een vlindertje was maar de ruimte niet kreeg, of niet nam, om te fladderen. Ik was een vlinder in een olifantenpakje. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: de linten