Twee meisjes uit hetzelfde nest

Je noemde me altijd Sellie, ik hoor het je nog zeggen. Ik noemde jou Eef. Twee meisjes uit hetzelfde nest en toch zo verschillend.
Ik was rustiger, kon stilletjes in een hoekje de boel om me heen observeren, ik keek de kat uit de boom. Jij ging juist op ontdekking, was nieuwsgierig. Ik had steil haar netjes vastgezet met een speldje, jij had ‘onhandelbare’ krullen. Iets waar ik altijd jaloers op was.

Waar ik altijd netjes deed wat er van me gevraagd en verwacht werd, trok jij meer je eigen plan. Een piercing in je navel was not done volgens mam. Je deed het toch, stiekem. Een tattoo was voor ‘asociale mensen’. Je liet er toch eentje zetten om deze vervolgens jarenlang met armbandjes zorgvuldig te bedekken als je thuis kwam. Bij een sollicitatie durfde je te bluffen, ik niet. Je haarkleur veranderde met de seizoenen. Ik wou dat ik dat alles gedurfd had.

Omdat ik ‘de verantwoordelijke’ was, mocht ik een jaar naar het buitenland. Jij wilde dit ook, maar dat was ‘niet verstandig’. Je keek tegen me op, wilde vaak wat ik ook had. Jij lag regelmatig in de clinche met mam, simpelweg omdat je je eigen plan trok of voor jezelf opkwam. Ik had nooit ruzie thuis.

We hebben het er een keer over gehad. ‘Jij hebt makkelijk praten want jij doet altijd alles goed’, zei je tegen me. ‘Maar daar heb ik nu juist last van. Ik heb geen eigen mening, ik weet niet wat ik denk, ik weet niet wie ik ben’, was mijn antwoord. Ik wilde juist ook dingen durven en gewoon doen. Doen wat ík wilde. Ik vertelde je dat ik graag wat eigenschappen van jou zou willen. Ik keek ook op tegen jou. Je had meer lef en stapte makkelijker op het onbekende af. Dat wilde ik ook. ‘Zo heb ik er nooit over nagedacht’, zei je.

Ondanks onze verschillen hadden we allebei een diep verlangen; liefde en gezien worden. Twee zussen, zo verschillend en toch hetzelfde. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Een nare droom