Vannacht was weer zo’n nacht, als altijd. Tussen 3 en 4 uur word ik wakker om te plassen. Daarna gaat mijn hoofd ‘aan’ en lig ik wakker en te piekeren. Rond 6 uur val ik weer in slaap en een half uur later gaat de wekker. En zo word ik elke ochtend gebroken wakker en tel ik de uren af totdat ik weer naar bed kan. Heel af en toe lukt het om na het plassen weer in slaap te vallen, wauw wat een heerlijkheid!
Vannacht gingen mijn gedachten weer naar jou, naar pap, naar mam. Naar hoe alles ‘ingestort’ is. Het plaatje wat ik vroeger zo graag wilde zien, is weg. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Om afleiding te zoeken om niet in een totale huilbui uit te breken, pakte ik na een uur woelen mijn telefoon. Ik weet het, dat is niet slim. Ik zou dat ding niet moeten meenemen naar bed. Vaak doe ik dat ook niet, soms dus wel.
Het was alsof het universum mijn gedachten kon lezen, niet om ze beter te maken maar om me met de neus op de feiten te drukken. Ik stuitte op een aantal artikelen die voor mij herkenbaar zijn. Via Facebook kwam ik op een stuk over emotionele vermoeidheid. Daarin stond onder andere; ‘Misschien kun je een emotioneel dagboek bijhouden om jezelf uit te drukken en je gedachten op een rij te zetten.’ Dat is eigenlijk wat ik doe met dit blog. Via diezelfde site stuitte ik op een artikel over omgang met giftige mensen.
Een andere link bracht me naar een artikel over een vervette lever. Precies wat het einde van jouw leven betekende… Waarom kreeg ik deze Tweet te zien, midden in de nacht? Toeval?
Als laatste las ik in een artikel met de titel ‘De wond van verwaarlozing’: ‘Om niet langer gevangenen te zijn van onze wonden uit het verleden, is het van essentieel belang dat we voor onszelf leren zorgen, dat we onszelf elke dag weer tot prioriteit maken zodat we beetje bij beetje losgekoppeld raken van alle woede en wrok. We kunnen het verdriet van het verleden niet uitwissen, maar we kunnen het wel een plekje geven. Visualiseer al je verdriet als een kalme en vredig stromende rivier: alles gebeurt en hoewel de koudste, donkerste stenen altijd op de boden zullen blijven liggen, zal het water dat over hen heen stroomt helder en puur zijn. We kunnen opnieuw beginnen…‘
Met tranen in mijn ogen legde ik mijn telefoon weg, draaide me om en viel uiteindelijk toch nog in slaap. Ik mis jou, ik mis pap, ik mis het leven. Het was mijn vrije dag dus ik had me ‘s ochtends nogmaals om kunnen draaien toen de rest uit huis was, maar dat besloot ik niet te doen. Ik heb een vrolijke playlist via Spotify opgezet en besloot er een mooie dag van te maken. Ik kan opnieuw beginnen, jij kan het niet meer. Slaap lekker lief zusje.
Lees ook: Leven met een hoofdletter
😘🤗