Alleen maar liefde

Het is 31 december, een dag waarop er massaal teruggeblikt wordt op het afgelopen jaar. 2020 zal niet de boeken ingaan als een goed jaar. Velen zullen niet met veel plezier terugkijken op dit toch wel onwerkelijke jaar waarin een virus de wereld op z’n kop zette.

Corona veranderde levens. Soms voorgoed, soms tijdelijk maar iedereen kreeg ermee te maken. Jong, oud, arm rijk, groot of klein. Winkels moesten hun deuren sluiten, de horeca mocht niet open, sportscholen gingen dicht. Feestjes waren verboden, sociale contacten werden tot een minimum beperkt en uitjes waren er niet meer bij. Het hele sociale- en buitenleven werd aan banden gelegd.

Mensen verloren hun baan, ondernemers probeerden met moeite hun hoofd boven water te houden, bedrijven gingen failliet. Iedereen zat ineens thuis. Ouders moesten onderwijs geven en ondertussen hun werk afkrijgen. Want kinderen konden niet naar school. Klasgenootjes zagen ze alleen via een scherm, sporten met leeftijdsgenoten mocht niet meer en een bezoekje aan opa en oma was ineens ‘gevaarlijk’. Kinderen werden ‘onzichtbaar’ voor scholen en juffen en meesters moesten alle zeilen bijzetten. Ook de zorg kreeg het zwaar te verduren. Werkelijk iedereen zag verdriet, wanhoop en angst.

Ik word verdrietig door al het leed in dit land, in de wereld. En ik hoop oprecht dat er in 2021 weer concerten mogen worden bezocht, er weer onbeperkt geknuffeld mag worden en de angst voor het virus wegebt. Dat ondernemers hun omzet weer zien groeien, dat de horeca weer mag doen waar ze goed in zijn en we weer mogen reizen. Dat sporten weer gewoon mag, dat kinderen weer kunnen samenwerken in de klas en dat we onze opa’s en oma’s weer gewoon kunnen bezoeken. Dat we weer naar de film kunnen, weer live kunnen praten met collega’s en feestjes weer mogen worden gegeven. Dat er meer aandacht wordt besteed aan gezond blijven, aan aandacht voor elkaar en aan het welzijn van de aarde. Dat de anderhalve meter verdwijnt.

Ik wens voor iedereen gezondheid en wijsheid. Geen machtsspelletjes meer, niet oordelen als je het verhaal niet kent en iedereen in z’n waarde laten. Luister naar elkaar en respecteer een andere mening. Probeer door de chaos het licht te zien. Want lichtpuntjes waren er zeker weten ook. Mij persoonlijk gaf dit jaar me rust en het thuiswerken bevalt me meer dan goed. Ik heb veel tijd met mijn dochter mogen doorbrengen en de stad op een andere manier kunnen ontdekken.

Maar voor het nieuwe jaar wens ik vooral liefde in deze tijden van verdeeldheid. Want liefde is de basis van alles. Zonder liefde geen pijn, zonder pijn geen liefde. Ik wens liefde voor de natuur, liefde voor je lijf en mentale gezondheid. Ik wens liefde voor jezelf, voor wat je doet en vooral ook liefde voor elkaar.

”Jij kon geen boze brief naar je zusje schrijven omdat je geen boosheid voelde. Jij voelde liefde.” Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: De boze brief

Al het andere is niet belangrijk

Een gesprek kan ik niet meer met je voeren maar ik hoor je graag praten. Je woorden maken geen kloppende zinnen en ik kan er soms geen touw aan vastknopen. Is het in jouw hoofd wel logisch of weet je eigenlijk ook niet wat je nou vertellen wil?

Je vraagt me vaak naar je moeder. Wanneer ze komt en hoe het met haar gaat. Vervolgens heb je het over ‘onze moeder’ en twee zinnen later spreek je me aan als je vrouw. Mijn naam komt soms voorbij in je zinnen maar over wie heb je het dan eigenlijk? Je kort m’n naam nog altijd af, net als vroeger. Fijn vind ik dat. Op foto’s herken je me niet, ookal zit ik tegenover je. Het verband ben je kwijt.

Je maakt nog altijd grapjes en lacht daar zelf ook om. Je oordeelt niet en bij jou lijkt al het andere niet belangrijk. Bij jou bestaat de boze buitenwereld met het virus, verdeeldheid, onzekerheid en andere ellende even niet.

Lieve pap, stop niet met praten. Want wat je ook zegt, ik hoor je graag. Tot snel.

Met m’n neus op de feiten

Vannacht was weer zo’n nacht, als altijd. Tussen 3 en 4 uur word ik wakker om te plassen. Daarna gaat mijn hoofd ‘aan’ en lig ik wakker en te piekeren. Rond 6 uur val ik weer in slaap en een half uur later gaat de wekker. En zo word ik elke ochtend gebroken wakker en tel ik de uren af totdat ik weer naar bed kan. Heel af en toe lukt het om na het plassen weer in slaap te vallen, wauw wat een heerlijkheid!

Vannacht gingen mijn gedachten weer naar jou, naar pap, naar mam. Naar hoe alles ‘ingestort’ is. Het plaatje wat ik vroeger zo graag wilde zien, is weg. Ik kon mijn tranen niet bedwingen. Om afleiding te zoeken om niet in een totale huilbui uit te breken, pakte ik na een uur woelen mijn telefoon. Ik weet het, dat is niet slim. Ik zou dat ding niet moeten meenemen naar bed. Vaak doe ik dat ook niet, soms dus wel.

Het was alsof het universum mijn gedachten kon lezen, niet om ze beter te maken maar om me met de neus op de feiten te drukken. Ik stuitte op een aantal artikelen die voor mij herkenbaar zijn. Via Facebook kwam ik op een stuk over emotionele vermoeidheid. Daarin stond onder andere; ‘Misschien kun je een emotioneel dagboek bijhouden om jezelf uit te drukken en je gedachten op een rij te zetten.’ Dat is eigenlijk wat ik doe met dit blog. Via diezelfde site stuitte ik op een artikel over omgang met giftige mensen.

Een andere link bracht me naar een artikel over een vervette lever. Precies wat het einde van jouw leven betekende… Waarom kreeg ik deze Tweet te zien, midden in de nacht? Toeval?

Als laatste las ik in een artikel met de titel ‘De wond van verwaarlozing’: ‘Om niet langer gevangenen te zijn van onze wonden uit het verleden, is het van essentieel belang dat we voor onszelf leren zorgen, dat we onszelf elke dag weer tot prioriteit maken zodat we beetje bij beetje losgekoppeld raken van alle woede en wrok. We kunnen het verdriet van het verleden niet uitwissen, maar we kunnen het wel een plekje geven. Visualiseer al je verdriet als een kalme en vredig stromende rivier: alles gebeurt en hoewel de koudste, donkerste stenen altijd op de boden zullen blijven liggen, zal het water dat over hen heen stroomt helder en puur zijn. We kunnen opnieuw beginnen…

Met tranen in mijn ogen legde ik mijn telefoon weg, draaide me om en viel uiteindelijk toch nog in slaap. Ik mis jou, ik mis pap, ik mis het leven. Het was mijn vrije dag dus ik had me ‘s ochtends nogmaals om kunnen draaien toen de rest uit huis was, maar dat besloot ik niet te doen. Ik heb een vrolijke playlist via Spotify opgezet en besloot er een mooie dag van te maken. Ik kan opnieuw beginnen, jij kan het niet meer. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Leven met een hoofdletter