Ik heb dit lang niet durven zeggen maar ik zeg het nu toch omdat het gevoel aan me knaagt. Helemaal nu jouw sterfdag dichterbij komt. Ik heb me vaak schuldig gevoeld over mijn verdriet om jou. Tijdens jouw afscheidsborrel, de dag voor je crematie, voelde ik me schuldig en was ik bang. Bang voor wat anderen van me zouden vinden.
Mocht ik wel verdrietig zijn? Had ik wel het recht daar aanwezig te zijn? Daar samen met zoveel lieve mensen die speciaal voor jou gekomen waren. Sommigen hadden je een week eerder nog gesproken, met anderen was je datzelfde jaar nog op vakantie geweest, met weer anderen had je elke dag contact en er waren mensen die meer van je wisten dan ik. Misschien had ik daarom mijn ‘masker’ op…
Ik had jou twee jaar eerder gezegd dat ik geen contact met je kon hebben. Ik had je twee jaar niet gezien, slechts een paar keer via de App ‘gesproken’. Ik had geen leuke selfies met jou, geen leuke recente herinneringen en ik had geen idee hoe je huisje eruit zag want ik was er nog nooit geweest.
En toch stond ik daar. Natuurlijk stond ik daar, je bent en blijft mijn zusje. Maar toen het te laat was, was ik er ‘ineens’. En dat gevoel maakt me soms intens verdrietig. En nog altijd voel ik me schuldig. Niet alleen naar jou, maar ook naar iedereen die jou lief heeft. Ik hoop dat ze begrijpen dat je alles voor me was, dat ik vurig hoopte dat we ooit weer echte zussen zouden zijn, dat ik echt elke dag aan je dacht, dat ik het beste met je voor had maar dat ik op dat moment niet anders kon dan voor mezelf kiezen… Slaap lekker lief zusje.
Lees ook: De zee kunnen huilen
