Schuldig

Ik heb dit lang niet durven zeggen maar ik zeg het nu toch omdat het gevoel aan me knaagt. Helemaal nu jouw sterfdag dichterbij komt. Ik heb me vaak schuldig gevoeld over mijn verdriet om jou. Tijdens jouw afscheidsborrel, de dag voor je crematie, voelde ik me schuldig en was ik bang. Bang voor wat anderen van me zouden vinden.

Mocht ik wel verdrietig zijn? Had ik wel het recht daar aanwezig te zijn? Daar samen met zoveel lieve mensen die speciaal voor jou gekomen waren. Sommigen hadden je een week eerder nog gesproken, met anderen was je datzelfde jaar nog op vakantie geweest, met weer anderen had je elke dag contact en er waren mensen die meer van je wisten dan ik. Misschien had ik daarom mijn ‘masker’ op…

Ik had jou twee jaar eerder gezegd dat ik geen contact met je kon hebben. Ik had je twee jaar niet gezien, slechts een paar keer via de App ‘gesproken’. Ik had geen leuke selfies met jou, geen leuke recente herinneringen en ik had geen idee hoe je huisje eruit zag want ik was er nog nooit geweest.

En toch stond ik daar. Natuurlijk stond ik daar, je bent en blijft mijn zusje. Maar toen het te laat was, was ik er ‘ineens’. En dat gevoel maakt me soms intens verdrietig. En nog altijd voel ik me schuldig. Niet alleen naar jou, maar ook naar iedereen die jou lief heeft. Ik hoop dat ze begrijpen dat je alles voor me was, dat ik vurig hoopte dat we ooit weer echte zussen zouden zijn, dat ik echt elke dag aan je dacht, dat ik het beste met je voor had maar dat ik op dat moment niet anders kon dan voor mezelf kiezen… Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: De zee kunnen huilen

In de stilte van de nacht

‘s Nachts word ik standaard wakker om te plassen. Soms lukt het me om daarna weer in slaap te vallen, vaak genoeg ook niet. Mijn hoofd gaat dan ‘aan’ en mijn gedachtes gaan alle kanten op.

Jij komt altijd voorbij en in de stilte en donkerte van de nacht branden de tranen in mijn ogen als ik aan je denk. Ik heb nog zoveel vragen, over wat er is gebeurd maar ook hoe het in de toekomst zou zijn geweest. Ik mis je nog altijd, elke dag en elke nacht. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Ik geloof het gewoon

Zo dichtbij, zo ver weg

Ik zou graag met je praten. Vertellen hoe het met me gaat. Dat zou ik zeggen dat ik mijn werk nog altijd leuk vind, dat ik een wandeling heb gemaakt door de stad en dat je kleindochter nu alleen op de fiets naar school gaat. Ik zou jouw medische kijk op het corona virus willen horen. Je zou me kunnen geruststellen, of juist extra waakzaam kunnen maken. Ik hechtte altijd veel waarde aan jouw kennis.

De realiteit is dat je geen idee meer hebt van mijn bestaan. Je hersenen zijn aangetast en hebben je herinneringen gewist. Je gesprekken gaan over de bomen die je ziet waaien in de wind, over de auto’s die in de verte voorbij rijden en over de vuilnisbak die jij aanziet voor een hondje. ‘Kijk, dan zwaai ik zo naar hem en dat vindt ie altijd leuk als ik dat doe!, vertel je dan enthousiast. Ik luister terwijl mijn gedachten afdwalen. Ik denk aan vroeger en hoop ergens in je ogen de oude jij te zien. Tevergeefs.

Ik mis je pap, het is zo gek dat je er bent maar ik je niets kan vertellen. Tot snel lieve pap.