Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Soms schiet je ineens even door m’n gedachten, soms denk ik dat er nooit iets is gebeurd en soms ben je de hele dag bij me. Maar er zijn ook momenten dat ik word overspoeld door een golf van verdriet, gemis, vragen en verlangens.Dan branden de tranen de hele dag achter m’n ogen, soms lukt het niet ze tegen te houden. Dan mis ik je intens, heb ik spijt dat ik je zolang niet had gezien voordat je overleed. Dan komen de vragen; wat als…? Hoe zou je leven eruit zien, zouden we samen op onze veel besproken stedentrip gaan? Zou je ooit kinderen hebben gekregen? Voor eeuwig onbeantwoorde vragen.Tijdens zo’n golf wil ik je vasthouden, horen en zien. Maar dat kan niet meer. De dood is zo definitief. Nooit is echt meer nooit. Slaap lekker lief zusje.
Maand: augustus 2020
Het laatste stukje
Je bent er nog, maar je bent weg. Ik zie je lichaam, je bewegingen. Ik zie je denken, zoeken naar woorden. Ik hoor je onsamenhangende zinnen, je grapjes. Ik hoor je eindeloze verhalen over, ja waarover eigenlijk? Ik voel je vriendelijkheid, je zachtheid, je liefde. Je bent tevreden, lief en vrolijk. Ik wil je vasthouden en nooit meer loslaten. Ik wil naast je zitten en nooit meer opstaan.
Ik herken je amper, maar achter de piano zie ik je weer. Tranen schieten in je ogen tijdens het pianospelen. Ik probeer aan wat anders te denken om mijn tranen tegen te houden. Ik weet dat als ik ze nu laat lopen, ik niet meer kan stoppen. Achter de piano ben je nog papa zoals ik je ken. Het laatste en enige stukje herkenning. Tot snel lieve pap.