Zus, ik ben 40 geworden. Aan de ene kant baal ik, want zelfs na 40 jaar heb ik nog geen idee wie ik ben. Ik zou graag wat jaren over willen doen met de kennis die ik nu heb. Aan de andere kant mag ik absoluut niet klagen. Ik mocht de 40 aantikken. Iets wat niet vanzelfsprekend is. En daar ben ik dankbaar voor. Cliché maar zo waar. Ik hoor het je zeggen: ‘Zus! Je bent gewoon 40! Dat is echt oud!’.
Ik ben overladen door liefde. Liefde in de vorm van vele lieve berichtjes, kaartjes, een bos bloemen, de mooiste cadeaus, 40 ballonnen, slingers, een lunch met onze broer, avondeten met mijn liefdes. Het was een hele fijne dag en ik voelde me geliefd. En dat deed wel wat met me. Zoveel lieve mensen die de moeite hebben genomen me te feliciteren.
Maar er bleven twee felicitaties uit. Die van jou en pap. En juist die had ik zó graag gewild… Jij had ook ooit 40 moeten worden, dan had ik je kunnen vertellen dat het wel meevalt. Slaap lekker lief zusje.
