Sinds een paar weken wandel ik elke ochtend. Om 7uur of iets later als ik m’n bed moeilijk uit kan komen. Met m’n slaaphoofd, zonder make-up. Douchen doe ik daarna.
Nu ik thuiswerk heb ik er de tijd voor. Ik weet dat je voor zoiets tijd moet maken, maar in de praktijk werkt dat vaak niet omdat ik word opgeslokt door de waan van de dag. Te snel in de ratrace zit en mezelf erin verlies.
Ik heb een hekel aan opstaan maar zo’n wandeling is zó fijn. Dat is het het waard. Voordat iedereen wakker wordt, de wereld zien ontwaken. Ik luister een podcast of laat m’n gedachten gaan. Het is dan even alsof ik alleen op de wereld ben. Ik ben nu al aan het bedenken hoe ik dit kan volhouden als alles weer zo goed als ‘normaal’ is. En dan weet ik meteen niet hoe ik dat moet doen. Maar tot het zover is, geniet ik van de ochtenden. Ik zet er op een vrije dag zelfs m’n wekker voor. Het zijn momenten helemaal van mezelf. Een een beetje met jou en pap. Slaap lekker lief zusje.
