Ik belde je om 16uur maar in jouw gedachten was het al nacht, je sliep. De volgende dag kreeg ik een belletje van je leidster, via de app die het verpleeghuis heeft waarmee je kunt videobellen. En daar was je! Niet in real life maar op het scherm van m’n telefoon. Je snapte niet echt waarom ik in het schermpje zat. Maar toen je me zag raakte je geëmotioneerd. Herkende je me van alle bezoekjes? Ik weet het niet maar iets raakte je. Een gesprek voeren ging lastig omdat je niet echt doorhad dat ik je kon horen en zien geloof ik.
Maar wat fijn om je te zien! Om eventjes een beetje bij je te zijn. Toen we ophingen voelde ik me verdrietig en blij tegelijk. Het is fijn om te zien hoe je daar in je eigen wereldje leeft. Gewoon veilig op je eigen kamer, met lieve mensen om je heen die voor je zorgen.
Vanochtend na het douchen hoorde ik vanuit de woonkamer het nummer ‘Samen zijn’, origineel van Willeke Alberti. En juist dat samen zijn, gaat nu niet. Tranen stroomde over m’n wangen. Ik zou zo graag weer die 130 km afleggen om eventjes bij je te zijn. Tot snel lieve pap.