In mijn eigen bubbel

Begin dit jaar schreef ik over Leven met een Hoofdletter. Maar in deze rare tijden van onzekerheden rondom het corona virus, is dat even anders. We mogen niet naar buiten en moeten thuiswerken. Voor veel mensen een lastige opgave, en dat snap ik. Je zou in de put kunnen raken nu alle sociale aangelegenheden niet door kunnen gaan en je elke dag thuis zit.

En toch voel ik me eigenlijk beter dan anders. En ik weet hoe het komt. De sociale druk is weg. Je mag, moet, binnen blijven en niemand die daarover oordeelt. Ik voel me niet meer schuldig als ik de hele dag binnen ben geweest terwijl half Nederland erop uit trok.

Als het mooi weer is, ‘moet’ je naar buiten. ‘Lekker van de zon genieten!’. Maar vaak (uitzonderingen zijn er altijd natuurlijk) heb ik daar helemaal geen zin in en blijf ik liever in m’n eigen kleine wereldje. Veel mensen snappen dat niet. Als het mooi weer is, ga je naar buiten. En anders klopt er iets niet. Maar ik ga naar buiten als ik voel dat ik daar zin in heb. Weer of geen weer.

Natuurlijk hou ik ook van dingen ondernemen en nieuwe plekjes ontdekken. Ver weg of dichtbij, klein of groot. Maar alleen wanneer ik dat zo voel, niet omdat het van me verwacht wordt. Dan gaat het me tegen staan en kost het teveel energie.

In deze tijden zijn er geen feestjes of afspraken. Omdat dat simpelweg niet verstandig is en niet mag. Elke dag is grotendeels hetzelfde en dat bevalt me wel.

Ik maak me niet meer druk om de dingen die ik de volgende dag moet doen en hoe dat dan zal gaan. Ik kijk niet op dinsdag al op tegen een sociale verplichting die ik pas zaterdag heb. Ik lig ‘s nacht niet wakker over iets wat ik wel of niet had moeten doen of zeggen in een bepaalde situatie. Ik hoef niet meer uit te leggen waarom ik een feestje oversla. Of een manier proberen te vinden om onder een afspraak uit te komen.

Het oordelen van mensen, dat is waar ik moeite mee heb. En dat ligt helemaal aan mezelf, want waarschijnlijk doen ze dat veel minder dan ik denk. Ik moet vooral leren dat het goed is wie ik ben. ‘Volgens mij heb je nooit echt van jezelf gehouden’, zei de psycholoog. Ik moet leren dat ik er mag zijn. Iedereen is anders en dat is prima. En ik ben nu eenmaal iemand die graag alleen is en ervan houdt om thuis te zijn. Na jouw overlijden en pap’s verhuizing ben ik nog introverter geworden.

Misschien kan ik dit, in deze tijden van verplicht thuisblijven leren. Om me niet teveel aan te trekken van wat anderen van me vinden. Er is geen goed of fout. Het leven lijkt even stil te staan en ik geniet van de bubbel waarin we thuis met z’n drietjes zitten.

De laatste dagen vraag ik me af hoe jij deze situatie had gevonden. Je woonde alleen en was graag samen met vrienden en vriendinnen. Volgens mij sprak je elke dag af. Dat had nu niet gekund. Ik denk dat je je eenzaam was gaan voelen. Maar weet ook zeker dat je de hele dag aan het videobellen zou zijn met vriendinnen. Ik zou je zo graag willen bellen. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Leven met een hoofdletter