Ik belde je om 16uur maar in jouw gedachten was het al nacht, je sliep. De volgende dag kreeg ik een belletje van je leidster, via de app die het verpleeghuis heeft waarmee je kunt videobellen. En daar was je! Niet in real life maar op het scherm van m’n telefoon. Je snapte niet echt waarom ik in het schermpje zat. Maar toen je me zag raakte je geëmotioneerd. Herkende je me van alle bezoekjes? Ik weet het niet maar iets raakte je. Een gesprek voeren ging lastig omdat je niet echt doorhad dat ik je kon horen en zien geloof ik.
Maar wat fijn om je te zien! Om eventjes een beetje bij je te zijn. Toen we ophingen voelde ik me verdrietig en blij tegelijk. Het is fijn om te zien hoe je daar in je eigen wereldje leeft. Gewoon veilig op je eigen kamer, met lieve mensen om je heen die voor je zorgen.
Vanochtend na het douchen hoorde ik vanuit de woonkamer het nummer ‘Samen zijn’, origineel van Willeke Alberti. En juist dat samen zijn, gaat nu niet. Tranen stroomde over m’n wangen. Ik zou zo graag weer die 130 km afleggen om eventjes bij je te zijn. Tot snel lieve pap.
Begin dit jaar schreef ik over Leven met een Hoofdletter. Maar in deze rare tijden van onzekerheden rondom het corona virus, is dat even anders. We mogen niet naar buiten en moeten thuiswerken. Voor veel mensen een lastige opgave, en dat snap ik. Je zou in de put kunnen raken nu alle sociale aangelegenheden niet door kunnen gaan en je elke dag thuis zit.
En toch voel ik me eigenlijk beter dan anders. En ik weet hoe het komt. De sociale druk is weg. Je mag, moet, binnen blijven en niemand die daarover oordeelt. Ik voel me niet meer schuldig als ik de hele dag binnen ben geweest terwijl half Nederland erop uit trok.
Als het mooi weer is, ‘moet’ je naar buiten. ‘Lekker van de zon genieten!’. Maar vaak (uitzonderingen zijn er altijd natuurlijk) heb ik daar helemaal geen zin in en blijf ik liever in m’n eigen kleine wereldje. Veel mensen snappen dat niet. Als het mooi weer is, ga je naar buiten. En anders klopt er iets niet. Maar ik ga naar buiten als ik voel dat ik daar zin in heb. Weer of geen weer.
Natuurlijk hou ik ook van dingen ondernemen en nieuwe plekjes ontdekken. Ver weg of dichtbij, klein of groot. Maar alleen wanneer ik dat zo voel, niet omdat het van me verwacht wordt. Dan gaat het me tegen staan en kost het teveel energie.
In deze tijden zijn er geen feestjes of afspraken. Omdat dat simpelweg niet verstandig is en niet mag. Elke dag is grotendeels hetzelfde en dat bevalt me wel.
Ik maak me niet meer druk om de dingen die ik de volgende dag moet doen en hoe dat dan zal gaan. Ik kijk niet op dinsdag al op tegen een sociale verplichting die ik pas zaterdag heb. Ik lig ‘s nacht niet wakker over iets wat ik wel of niet had moeten doen of zeggen in een bepaalde situatie. Ik hoef niet meer uit te leggen waarom ik een feestje oversla. Of een manier proberen te vinden om onder een afspraak uit te komen.
Het oordelen van mensen, dat is waar ik moeite mee heb. En dat ligt helemaal aan mezelf, want waarschijnlijk doen ze dat veel minder dan ik denk. Ik moet vooral leren dat het goed is wie ik ben. ‘Volgens mij heb je nooit echt van jezelf gehouden’, zei de psycholoog. Ik moet leren dat ik er mag zijn. Iedereen is anders en dat is prima. En ik ben nu eenmaal iemand die graag alleen is en ervan houdt om thuis te zijn. Na jouw overlijden en pap’s verhuizing ben ik nog introverter geworden.
Misschien kan ik dit, in deze tijden van verplicht thuisblijven leren. Om me niet teveel aan te trekken van wat anderen van me vinden. Er is geen goed of fout. Het leven lijkt even stil te staan en ik geniet van de bubbel waarin we thuis met z’n drietjes zitten.
De laatste dagen vraag ik me af hoe jij deze situatie had gevonden. Je woonde alleen en was graag samen met vrienden en vriendinnen. Volgens mij sprak je elke dag af. Dat had nu niet gekund. Ik denk dat je je eenzaam was gaan voelen. Maar weet ook zeker dat je de hele dag aan het videobellen zou zijn met vriendinnen. Ik zou je zo graag willen bellen. Slaap lekker lief zusje.
Het onvermijdelijke is gebeurd, het verpleeghuis waar je zit gaat is zogenaamde ‘lock down’. Er mag niemand meer op bezoek komen. Een logische beslissing. Er wonen alleen maar ouderen en mensen met een zwakkere gezondheid. Niemand wil dat het coronavirus daar opduikt, met alle gevolgen van dien.
Natuurlijk zag ik het aankomen. Ik was ook niet van plan om ook maar enig risico te nemen door langs te gaan. Maar de mogelijkheid was er nog wel en de keuze was aan mij. We weten niet wanneer deze storm gaat liggen, ik weet niet wanneer ik je weer kan zien. Het komt toch hard binnen. Het is een beetje zoals vroeger als je een proefwerk heel slecht had gemaakt. Je wist dat je een onvoldoende zou krijgen, maar als je het cijfer dan zwart op wit zag staan, was het toch even een klap.
Wees sterk lieve pap, wees de vrolijke jij. Blijf je verwonderen, verbazen en vermaken. Geniet van je uitzicht over de weilanden, van de takken die waaien in de wind, van de overvliegende ooievaars en de voorbij kruipende wolken. Zwaai naar de auto’s in de verte en naar het ‘hondje’. Geniet van de aandacht van de ‘suikerbossies’ en van je bananen. En speel je af en toe een liedje op de piano? Ik denk aan je. Tot snel lieve pap, ik hoop dat je de bloemen mooi vindt.
We moeten thuiswerken, de scholen zijn dicht en ook horeca en sportclubs gaan dicht. De bevolking is opgeroepen zoveel mogelijk sociaal contact te vermijden en binnen te blijven. Alles om de zorg te ontlasten van de enorme toestroom aan patiënten en het virus in te dammen. Noodzakelijke maatregelen zoals ik het begrijp, gezondheid boven alles. Maar ik begrijp ook goed dat dit een enorme strop is voor vele mensen wat veel verdriet en wanhoop met zich mee kan brengen.
Stiekem ben ik blij dat ik moet, en kan, thuiswerken. Het geeft me rust. Niet elke ochtend lunch klaarmaken, op tijd de deur uit, door de drukte op de weg naar kantoor. Ik hou van mijn collega’s, we hebben een te gek team. Maar de meesten zijn vrij extravert wat mij nog introverter maakt.
Soms is de drukte me teveel en kom ik ‘overprikkeld’ thuis. Nu communiceren we via internet en om eerlijk te zijn voel ik me veiliger achter een beeldscherm en ‘praat’ ik meer. En thuis werk ik vaak productiever omdat ik me helemaal kan concentreren op m’n werk. Fijn achter m’n scherm opgaan in m’n werk dat ik nog altijd erg leuk vind.
Ik kijk ernaar uit om mijn wekker te zetten en een half uur later achter m’n laptop te zitten. In m’n joggingbroek, zonder makeup en fris gewassen haren. Ik hoef niets klaar te maken en niemand hoeft op tijd de deur uit.
Ik begrijp heel goed dat de reden waarvoor we thuis moeten blijven aangrijpend is en verre van ideaal voor velen. Als het dan toch moet, komt het voor mij op een goed moment. Rust om me heen en geen sociale verplichtingen en interactie ‘in real life’, eigenlijk is dit precies waar ik al lange tijd behoefte aan had. Slaap lekker lief zusje.
Er heerst een virus in de hele wereld. Wat eerst een ‘ver van je bed’ situatie was, is nu heel dichtbij. Ik moet twee weken thuis werken, evenementen worden afgelast en wie weet wat er nog allemaal meer gaat gebeuren. Je valt in de risicogroep maar ik maak me geen zorgen. Er wordt vast en zeker goed op je gelet.
Ik had je graag om jouw mening gevraagd. Niet omdat ik bang ben, maar gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik vond het altijd leuk om te zien hoeveel jij wist. Met jouw medische achtergrond vroeg ik je wel vaker om raad als het om gezondheid ging. Zoals die keer dat ik me zorgen maakte over een kennis bij wie een tumor was ontdekt. ‘Dat gaat ze niet overleven’, zei je. Helaas kreeg je gelijk. Je wist me vaak gerust te stellen, of liet me de ernst er van inzien.
Je zou ons nu ongetwijfeld meer te vertellen over de impact van dit nieuwe virus. Dat we niet bang hoefden te zijn, of toch juist wel extra moesten opletten. Je zou het nieuws op de voet volgen en ik had veel waarde gehecht aan jouw mening. Het gaat nu allemaal langs je heen. Tot snel pap.
