Ik denk dat ik een jaar of 5 of 6 was, jij bijna 3 jaar jonger. We mochten af en toe met z’n tweetjes naar het ‘boerinnetje’ om verse eitjes te halen.
Het boerinnetje was, in mijn herinnering, een smoezelig oud vrouwtje. Ze liep een beetje krom, droeg wolle sokken in klompen en een wijde witte jurk met bloemetjes. Ze was niet te verstaan en mompelde wat met haar mond met vieze gele tanden en gaten. Maar ze was vriendelijk en gaf ons verse eitjes van de kippen in haar tuin.
Het boerinnetje woonde in een oude – voor ons spookachtige – vervallen boerderij aan het einde van onze straat. Die straat liep door een weiland met aan weerszijden grazende koeien. Het was een paar minuutjes lopen voor ons, twee kleine meisjes op een missie.
Ik weet nog dat we het altijd spannend vonden als we samen eitjes mochten halen. We liepen door de berm met in ons midden een rieten mandje dat we met onze kleine handjes stevig vasthielden. Als de koeien iets te dichtbij aan het grazen waren, liepen we net iets sneller voorbij.
Aangekomen bij de boerderij, klopten we op de grote houten deur met ijzeren slot. We wachtten gespannen tot we het vrouwtje hoorden aankomen op haar klompen. Soms zei ze dat we binnen even konden wachten tot ze de eitjes had gepakt. Daar stonden we, twee kleine meisjes in een grote oude schuur te wachten op eitjes. We vonden het maar spannend. Het boerinnetje legde de verse eitjes in het rieten mandje en ik gaf haar de muntjes die ik stevig had vastgehouden. Opgelucht liepen we weer richting huis.
Ik kan het me nog herinneren, jij met je blonde krullen, het rieten mandje tussen ons in, de – in onze ogen – immense boerderij en het stokoud boerinnetje. Weet jij het nog? Ik mis je. Slaap lekker lief zusje.
