Lieve pap

Had je ooit gedacht dat jij FTD zou krijgen? Dat je herinneringen zouden vervagen en uiteindelijk zouden verdwijnen? Heb je het zien aankomen? Je had zoveel medische kennis, je maakte mensen beter, wist vanalles te vertellen over uiteenlopende onderwerpen. Je wilde zoveel mogelijk kennis tot je nemen, je raakte niet uitgeleerd.

En nu weet je niet eens meer dat je getrouwd bent, dat je kinderen hebt en hoe oud je bent. Je zet een handtekening maar je hebt geen idee waarvoor. Je hebt je leven niet meer in eigen handen.

Je bent tevreden, vriendelijk en lief. Het liefst zeg ik m’n baan op en neem ik je mee naar huis. Dan wandelen we dagelijks door de tuin, geven we de vogels en vissen te eten, zet ik koffie voor je en geef ik je het fruit waar je zo van houdt. Dan neem ik je mee naar het bos, naar het strand of voor een boottochtje over de Vecht. Was het maar zo simpel.

Nu zit je op een gesloten afdeling van een huis voor mensen met dementie en je komt nooit meer thuis. Ik weet zeker dat je dit niet gewild hebt. Maar het is een fijne plek, er wordt goed voor je gezorgd. Ik wou dat het dichterbij was, dan kwam ik elke dag even naast je zitten. Ik mis je pap.

Lees ook: Een arm om hem heen

‘Leven’

Die eeuwige strijd
Tussen falen en doorgaan
Het constante proces
Van vallen en opstaan
De voortdurende twijfel
‘Doe ik het wel goed’
Steeds weer de vraag
‘Is dit hoe het moet?’

Verandering zoeken
En heimelijk verlangen
Maar uit angst toch liever
In het vertrouwde blijven hangen
Het gevecht met jezelf
Dat je nooit lijkt te winnen
Omdat je eigenlijk niet weet
Hoe te beginnen

Nooit de garantie
Dat wat je koos het juiste was
Geen zekerheid
En geen kompas
Gewoon domweg
Maar wat proberen
Terwijl je jezelf vertelt
Dat je het allermeest
Kunt leren van je fouten

Bron: brievenbusgeluk

Wat een toeval

Ik besloot vandaag niet op bezoek te gaan, met pijn in m’n hart. Ik moest even een stapje terug doen om straks weer een stapje vooruit te kunnen.

Gister had je bezoek en vandaag zou mam weer langsgaan. Ik had een dubbel gevoel, ik mis je en ben het liefst elke dag even bij je. Maar aan de andere kant was het fijn om eens een rustig weekend te hebben en niet drie uur in de auto te zitten.

Vandaag zag ik een film in de bioscoop. Over een man die deed alsof hij dement was om verlost te zijn van de bemoeienis van zijn vrouw. In het zorghuis speelde hij piano. Wat een toeval. Tot volgende week pap.

Het stokoude boerinnetje

Ik denk dat ik een jaar of 5 of 6 was, jij bijna 3 jaar jonger. We mochten af en toe met z’n tweetjes naar het ‘boerinnetje’ om verse eitjes te halen.

Het boerinnetje was, in mijn herinnering, een smoezelig oud vrouwtje. Ze liep een beetje krom, droeg wolle sokken in klompen en een wijde witte jurk met bloemetjes. Ze was niet te verstaan en mompelde wat met haar mond met vieze gele tanden en gaten. Maar ze was vriendelijk en gaf ons verse eitjes van de kippen in haar tuin.

Het boerinnetje woonde in een oude – voor ons spookachtige – vervallen boerderij aan het einde van onze straat. Die straat liep door een weiland met aan weerszijden grazende koeien. Het was een paar minuutjes lopen voor ons, twee kleine meisjes op een missie.

Ik weet nog dat we het altijd spannend vonden als we samen eitjes mochten halen. We liepen door de berm met in ons midden een rieten mandje dat we met onze kleine handjes stevig vasthielden. Als de koeien iets te dichtbij aan het grazen waren, liepen we net iets sneller voorbij.

Aangekomen bij de boerderij, klopten we op de grote houten deur met ijzeren slot. We wachtten gespannen tot we het vrouwtje hoorden aankomen op haar klompen. Soms zei ze dat we binnen even konden wachten tot ze de eitjes had gepakt. Daar stonden we, twee kleine meisjes in een grote oude schuur te wachten op eitjes. We vonden het maar spannend. Het boerinnetje legde de verse eitjes in het rieten mandje en ik gaf haar de muntjes die ik stevig had vastgehouden. Opgelucht liepen we weer richting huis.

Ik kan het me nog herinneren, jij met je blonde krullen, het rieten mandje tussen ons in, de – in onze ogen – immense boerderij en het stokoud boerinnetje. Weet jij het nog? Ik mis je. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Wat als…

Gefeliciteerd met je verjaardag

02-02-2020, een palindroom. Dat is een woord of letterreeks die zo gerangschikt is dat als je het spiegelt, er hetzelfde staat. Een bijzondere datum dus, en niet alleen vanwege de cijferreeks. Je zou vandaag 37 jaar zijn geworden. Ik tel het nu als 35+2.

Geen kaarsjes, geen taart, geen feestje en geen kaartjes. Maar mooie herinneringen. En daarom at ik een ‘zoen’, zoals ze tegenwoordig heten. Vroeger kregen we er altijd eentje op het ‘lekkere schoteltje’ op vrijdagavond, weet je nog?

Gefeliciteerd met je verjaardag, voor altijd 35. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: 36 kaarsjes

Een arm om hem heen

Toen ik pap vandaag wederom vertelde dat hij mijn vader was, vroeg hij wat voor vader hij dan voor me was. Iemand die gewoon dingen voor me regelde of iemand die mij ook echt verwekt had?

Pap was beide. Over gevoelens werd niet gepraat, geen idee of pap zich weleens verdrietig of boos voelde. En zo wist hij dat ook niet van mij. Hij was een vader die er gewoon was. Eentje die veel werkte, zorgde voor het geld en aan het einde van de dag aanschoof bij het avondeten. Soms had hij geen idee wat ik eigenlijk allemaal voor hobby’s had.

Geknuffeld werd er niet, althans, ik kan het me niet herinneren. We zeiden elkaar gedag met drie kussen op de wang. Maar het was goed, ik wist niet beter en heb er nooit problemen mee gehad. Hij was mijn lieve vader. Ik bewonderde zijn passie voor zijn vak, voor altijd wat nieuws willen leren, zijn kennis.

Als ik bij hem op bezoek ben, zit ik meestal in de stoel tegenover hem. Niet anders dan het altijd was, met enige afstand. Vandaag ging ik naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen. Hij gaf me een aai over m’n hoofd.Het was minder ‘eng’ of vreemd dan ik dacht om zo dichtbij pap te zitten. Het liefst ben ik elke dag bij hem. Hij is zo lief en vriendelijk. Ik vraag me weleens af of de situatie met pap ons ook dichter bij elkaar had gebracht. Ik zal het nooit weten. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Een emotionele dag