Had je ooit gedacht dat jij FTD zou krijgen? Dat je herinneringen zouden vervagen en uiteindelijk zouden verdwijnen? Heb je het zien aankomen? Je had zoveel medische kennis, je maakte mensen beter, wist vanalles te vertellen over uiteenlopende onderwerpen. Je wilde zoveel mogelijk kennis tot je nemen, je raakte niet uitgeleerd.
En nu weet je niet eens meer dat je getrouwd bent, dat je kinderen hebt en hoe oud je bent. Je zet een handtekening maar je hebt geen idee waarvoor. Je hebt je leven niet meer in eigen handen.
Je bent tevreden, vriendelijk en lief. Het liefst zeg ik m’n baan op en neem ik je mee naar huis. Dan wandelen we dagelijks door de tuin, geven we de vogels en vissen te eten, zet ik koffie voor je en geef ik je het fruit waar je zo van houdt. Dan neem ik je mee naar het bos, naar het strand of voor een boottochtje over de Vecht. Was het maar zo simpel.
Nu zit je op een gesloten afdeling van een huis voor mensen met dementie en je komt nooit meer thuis. Ik weet zeker dat je dit niet gewild hebt. Maar het is een fijne plek, er wordt goed voor je gezorgd. Ik wou dat het dichterbij was, dan kwam ik elke dag even naast je zitten. Ik mis je pap.
Lees ook: Een arm om hem heen
