januari 2020 – Mijn Lieve Zusje

Boos

Ergens ben ik een beetje boos op pap. Dat ik wederom moet uitleggen wie ik ben, dat hij steeds vraagt naar zijn ouders, dat hij denkt dat ik z’n echtgenote ben. Dat hij regelmatig praat over zijn overleden buurman alsof hij nog leeft en van jouw bestaan niets meer weet. Dat hij kribbig wordt als je naar de wc gaat en de deur dicht doet, hij is er namelijk van overtuigd dat je de deur dan niet meer open krijgt. En dus wacht je maar op het juiste moment om te plassen, als hij achter de piano zit bijvoorbeeld.

Boos over dat ik een fotoboek voor hem heb gemaakt maar hij in z’n hoofd heeft het terug te moeten geven. Dat hij niets wil ondernemen, niet eens een boek wil lezen. Dat hij nooit gezellig bij de andere bewoners gaat eten.

Boos dat we weer bijna de hele dag in de auto zitten. Maar goed, het kan nog. Hij kan er zelf niets aan doen, ik weet zeker dat hij dit nooit gewild heeft. Maar pap is tevreden en zit op z’n plek. Hij voelt zich goed en vindt het altijd leuk als we er zijn.

Ik zie de hersenen nu als iets heel abstracts, eigenlijk is het heel simpel. In paps hersenen zitten gaten, hersencellen zijn letterlijk afgestorven. En dus is het niet raar dat hij veel niet meer weet en snapt. Complete verbindingen zijn weggevallen. Sommige cellen zijn aangetast en werken voor de helft. Andere delen van zijn hersenen werken nog prima en daarom kan hij nog zo goed pianospelen.

En als je het zo bekijkt, kan je niet boos zijn dat ben ik natuurlijk ook niet, maar soms is gewoon zo moeilijk en gek allemaal. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Eindeloos gesprek

Een dag zonder zorgen

Ik heb je geknuffeld in mijn slaap. Het was een mooie dag, de zon scheen. We waren op een festival en we hadden plezier. Je droeg een zwart shirt met roze opdruk boven een lichtblauwe spijkerbroek. Je blonde haar wapperde in de wind, je straalde.

We lachten, luisterde naar muziek en renden spelend achter elkaar aan. We waren ergens in de twintig. Twee zussen op een mooie lentedag. We hadden alleen elkaar nodig.

Ik bedankte je voor de fijne dag en gaf je een dikke knuffel. Ik schrok ervan, dit kon toch niet? Je gaf me een knipoog en ineens was je verdwenen. Ik werd wakker en het voelde even alsof ik je echt gevoeld had. Slaap lekker lief zusje.

Elke dag koffie

We zijn bij pap geweest. Eindelijk weer want door de vakantie kon ik een weekend niet bij hem langs.

Omdat hij twee weken geleden zijn ouders op oude foto’s herkende, wat ik absoluut niet had verwacht, heb ik een boek gemaakt met een aantal oude foto’s die ik in zijn studeerkamer had gevonden. Van zijn vader en moeder, van zijn opa en oma, van mama. En nog een aantal ‘uit de oude doos’. Hij herkende lang niet iedereen, ook zichzelf niet, maar hij zei dat hij het een mooi boek vond en bladerde het geïnteresseerd door. Ik zei dat die mensen zijn familie zijn en dat hij er maar vaak ik moest kijken.

Hij vraagt veel over zijn ouders, waar ze nu wonen bijvoorbeeld. Ook vraagt hij waar ik woon en wie mijn ouders eigenlijk zijn. Je ziet hem vaak denken en zoeken naar verbanden tussen namen en plaatsen. Hij wil graag zijn verleden achterhalen, althans zo lijkt het. Maar als je er wat over zegt, is hij het even later weer kwijt of maakt hij er zijn eigen verhaal van. Hij weet soms mijn naam, maar denkt dat ik zijn echtgenote ben.

Toen wij weer richting huis gingen, kwam een vriendin met haar man langs. Vorig weekend was paps zus op bezoek met haar man. Fijn om te weten dat mensen aan hem denken en de moeite nemen papa te bezoeken.

Pap is zo relaxt, lief en vriendelijk. Hij vroeg of we wat wilden drinken of eten, dat kon hij wel vragen aan de ‘meisjes van de overkant’. We dronken koffie en hij zei dat hij de rekening wel zou betalen als die kwam. Ik wil elke dag bij hem koffie drinken, ik weet zeker dat jij dat ook had gewild. Slaap lekker lief zusje.

Offline

Wat voelde ik me slecht op oudejaarsavond. Ik zat in een donker gat en wilde niets liever dan onder de dekens kruipen en slapen. Ik lag lamlendig op de bank, vechtend tegen m’n tranen, wachtend tot de klok 12 uur sloeg en ik naar bed ‘mocht’. En hierom voelde ik me schuldig, waardoor ik me nog slechter voelde. Ik verpestte de avond. Ik vond mezelf de allerstomste persoon op aarde.

Ik weet niet precies waardoor het kwam. Ik miste jou, papa, het was geen leuk jaar geweest. Ik trok alle nieuwjaarswensen, goede voornemens en blije mensen op social media en Whatsapp niet. Ik zette nog voor de jaarwisseling mijn telefoon uit. Ik had geen zin in sociale interactie op welke manier dan ook.

Op de eerste dag van het nieuwe jaar vertrokken we naar de zon. Even een kleine week ertussenuit. Mijn telefoon bleef uit totdat we weer thuis waren. Niet gepland, maar alles kon me even gestolen worden. Wat heerlijk. Geen afleiding van de buitenwereld. Want waar draait het nou eigenlijk om? Om je eigen leven en alles daarom heen. En zodra je niet blij wordt van alle ‘perfecte’ plaatjes van anderen, het nieuws uit de wereld en ‘zinnige’ tijdrovende apps kun je er beter even afstand van doen.

Ik had het thuis al vaker geprobeerd maar faalde elke keer. Nu kostte het me geen enkele moeite. Tijdens de vakantie keek ik één keer op een nieuwssite op de telefoon van m’n vriend. Ik las niets dan ellende en roddels, ik had niets gemist.

Als er iets met pap zou zijn, dan wisten ze me wel te bereiken via m’n vriend. En ik ging er voorzichtig vanuit dat het die zes dagen goed zou blijven gaan. En natuurlijk was in benieuwd of mijn collega al bevallen was, wilde ik bepaalde mensen appen om te vragen hoe het met ze gaat en af en toe m’n mail checken. Maar dat kon wachten. Ik voelde niet meer de drang om alles meteen te moeten weten.

Ik merkte dat ik rustiger was in m’n hoofd. Ik heb het posten, liken en andere online bezigheden geen seconde gemist. Dus dit hele ‘offline’ gebeuren wil ik graag doorzetten. Ik ga m’n best doen. Slaap lekker lief zusje.

Je was de eerste

Tien jaar geleden lag ik in het ziekenhuis met m’n pasgeboren dochter in m’n armen. Ik was zo blij dat ik het gelijk met iedereen wilde delen. Maar ja, het was half vier in de ochtend en ik wilde niemand wakker bellen of appen. Jij had gezegd dat ik het je meteen moest laten weten zodra ‘de baby’ er was. Ik twijfelde heel even maar pakte al snel m’n telefoon om je te bellen.

Met een slaperige stem zei je meteen: ‘Jaaaa! Heb je een kindje?!’. En zo was jij de eerste die wist dat je opnieuw tante was geworden en ik voor het eerst moeder. Pas toen het buiten licht werd heb ik de rest van de familie ingelicht.

Diezelfde middag heb je je nichtje voor het eerst ontmoet. Ik heb altijd gedacht dat onze kinderen laten met elkaar zouden spelen, terwijl wij vanachter een kopje thee zouden toekijken. Helaas heb jij geen kinderen mogen krijgen en heb je je nichtje niet vaak genoeg gezien. Slaap lekker lief zusje.