Laatst zei iemand tegen me; ‘Jij bent niet meer de persoon die je was. Jij bent nu de persoon die een zusje heeft verloren en haar vader kwijt is’. Deze uitspraak zette me aan het denken. In eerste instantie dacht ik dat het wel mee viel. Maar ik voel me inderdaad in veel opzichten anders.
Een deel van mij is voorgoed verdwenen denk ik. Sommige eigenschappen die ik al had zijn versterkt. Ik denk anders en hecht meer waarde aan kleine dingen die voorheen onbelangrijk leken. Het hoeft niet meer groots. Ik ben nog introverter, empathischer en gevoeliger geworden. Ik ben graag alleen, heb meer moeite met sociale aangelegenheden, hou van slapen en luister veel naar muziek. Ik luister liever dan dat ik praat. Mijn ‘batterij’ kan soms ineens leeg zijn, soms zonder duidelijke reden. Ik stoor me nog meer aan mensen die oordelen en anderen niet in hun waarde laten. Ik hou nog minder van mijn spiegelbeeld.
Maar ik wil uit het gat komen. Het leven is echt te kort om in een put te zitten. Ik weet het. Soms vind ik het verdraaid moeilijk om alleen al over de rand van de put te kijken. Mijn gevoel kan ik niet uitschakelen. En m’n gevoel zit me vaak in de weg. Ik moet mezelf een andere mindset aanleren om op een positieve manier met m’n gevoel om te gaan. Ik wil sporten, wandelen, dansen, lachen, zingen alsof ik het kan, goede gesprekken voeren, genieten van de natuur. Ik wil mezelf weer leuk vinden. En nu lukt het me vaak niet om het beste uit de dag te halen. Een kleine gebeurtenis of opmerking kan me weer in de put trekken.
Voor het nieuwe jaar heb ik één goed voornemen: me richten op positiviteit. In de breedste zin van het woord. Want er is ook zoveel moois in mijn leven. Ik bekijk het per dag. Jij kan het niet meer, ik wel. En daarom wil ik LEVEN in plaats van geleefd worden. Slaap lekker lief zusje.
Lees ook: ik herken mezelf niet
2 gedachten aan “Leven met een hoofdletter”
Reacties zijn gesloten.