Ik speelde scrabble met m’n moeder, op een ouderwets bord van karton. Op zich al merkwaardig want we speelden eigenlijk zelden spelletjes thuis. Ik legde een moeilijk woord en legde uit dat het ‘iemand missen’ betekende. En zo ging het gesprek over jou.
Over dat we je zo misten, wat er toch allemaal gebeurd was. Ik vroeg me af waar het ‘mis’ gegaan was. Hoe ik tot je door had kunnen dringen, dat het toch zo jammer was dat het je nooit gelukt was beter te worden. Dat het zo zonde was, je was zo’n geliefd mens die dat zelf helaas niet zo zag.
Ineens werd mam heel boos en zei dat ik zulke dingen niet mocht zeggen. Je zou een schuldgevoel kunnen krijgen. Mijn hart ging sneller kloppen. Een schuldgevoel? Was je dan toch niet echt dood?!
En toen schrok ik wakker. Ik was in de war en moest even nadenken hoe het nou zat. Toen realiseerde ik me dat ik je nooit meer kan vertellen dat je het zó waard was om te blijven leven. Slaap lekker lief zusje.
Een gedachte over “Een nare droom”
Reacties zijn gesloten.