Mijn dochter is niet zo spraakzaam als het over haar gevoelens gaat. In kleine dingen zie ik wat haar bezighoudt. Zoals de wens die ze eens voor me deed. Vandaag was weer zo’n moment.
Ze had van school de opdracht gekregen iets kleins mee te nemen wat voor haar bijzonder is, net als alle andere kinderen. Ze vertelde dat de juf elke dag iets uit de doos pakte en degene van wie het item was moest daar iets over vertellen. Ik wist hier niets van, tot vandaag toen haar item werd gepakt.
Ze had een boekenlegger meegenomen. Een zwart lapje met handgemaakt stipwerk uit het dorp waar het vandaan kwam. Ze vertelde dat de boekenlegger van haar opa was. ‘Hij heeft dementie en zit in een speciaal huis. Toen we zijn studeerkamer gingen opruimen kwam mama deze tegen en nam het mee naar huis. Ik vind het een hele mooie boekenlegger en omdat hij van opa is geweest, vind ik ‘m bijzonder,’ had ze gezegd, vertelde ze me al lopend onderweg naar huis. Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd. Het ontroerde me.