De zee kunnen huilen

Tijdens je afscheidsborrel, nu een jaar geleden, heb ik geen traan gelaten terwijl ik de zee had kunnen huilen. Ik was een paar weken geleden bezig met een fotoboek van die dag en zag mezelf terug. Ik weet nog goed hoe ik me voelde. Ik leefde in de bekende roes. Fysiek was ik aanwezig maar eigenlijk was ik er helemaal niet bij.

Ik wilde er niet zijn, ik wilde onder een deken liggen en er niet meer onder vandaan komen. Ik geloofde het gewoon niet, wilde niet geloven dat je echt weg was. Maar ik moest er zijn en wilde me groot houden. Al die mensen die speciaal voor jou kwamen, ze condoleerden ons en gaven ons allemaal een hand. Sommigen gaven een knuffel, de een met tranen in de ogen, de ander zonder woorden.

We hadden allemaal een ding gemeen, jouw aanwezigheid in ons leven. Op welke manier dan ook. Oude vrienden, verre familie, klasgenootjes van vroeger, collega’s, ex vriendjes, buren. Allemaal waren ze naar je afscheid gekomen.

Het voelde als een warme deken en ik had tranen in overvloed. Ik hield me in, moest een paar keer flink slikken, wegkijken of hard nadenken over boodschappen die ik nog moest doen. Alles om afleiding te zoeken van de eindeloze tranen die ik had. Ik weet nog goed hoe hard ik m’n best deed om ze tegen te houden. Ik droeg een masker, zoals ik het mezelf door de jaren heen heb aangeleerd.

Ik wist dat als ik zou ‘knappen’, ik niet meer zou kunnen stoppen met huilen. Ik had niemand meer fatsoenlijk te woord kunnen staan. Misschien was ik wel op m’n knieën op de grond beland. En dus hield ik me met veel moeite ‘sterk’. Het masker kan ik nog altijd goed dragen al lukt het steeds ietsje minder. Die tranen heb ik inmiddels ruimschoots gelaten. Op m’n kussen voordat ik ga slapen, midden in de nacht als ik wakker wordt, en soms zomaar ineens. Bijna altijd als ik alleen ben, dan hou ik het gewoon niet meer. Ze zullen nooit opraken want jij komt nooit meer terug. Slaap lekker lief zusje.