Voordat de dood van een dierbare zo dichtbij kwam, had ik geen idee hoe je de sterfdag later zou beleven. Ik dacht dat het gewoon een verdrietige dag was, en daarna ging je gewoon maar weer door.
Maar nu weet ik dat het de hele periode om de bewuste dag heen verdrietig en zwaar kan zijn. Je beleeft alles opnieuw. Tenminste, zo heb ik het ervaren nu je een jaar dood bent.
De dagen voorafgaand aan jouw echte sterfdag zag ik mezelf weer op m’n werk zitten, om de minuut m’n telefoon checken of er een update van je was. Ik voel weer mijn zorgen en angst die ik toen om je had, ik weet nog dat onze broer me appte, dat we halsoverkop naar het ziekenhuis vertrokken. Dat ik besloot, hoe moeilijk ook, je niet meer te willen zien in het ziekenhuisbed. De vele tranen, het wanhopige gevoel en het intense verdriet.
Tussen je overlijden en de crematie zat een week. Ik herbeleef in gedachten alles. Het bestellen van een rouwboeket, het verzamelen van adressen en het ontwerpen van de kaart die ik helemaal niet wilde maken. Je had ineens een einddatum.
Ik herbeleef de moeilijkste dag in m’n leven. De dag waarop ik je voor het eerst sinds twee jaar weer zag. Niet in levende lijve, maar als koud lichaam in een kist. Ik zie mezelf weer op de afscheidsborrel staan, met m’n ‘masker’ op.
Ik weet nog hoe we de deksel op je kist legden, en hoe ik weigerde de pinnen erin te stoppen omdat dat té definitief was. Ik weet nog dat ik tijdens de speeches van vrienden en vriendinnen naar je kist wilde lopen om deze niet meer los te laten, maar het toch maar niet deed.
Ik herbeleef het lege gevoel dat ik had toen je voorgoed bij ons vandaan was. Hoe we je appartement opruimden en ik de sleutel door de brievenbus gooide voor de nieuwe bewoners. Jij zou nooit meer thuiskomen.
Elke dag zonder jou is er een teveel. Maar een jaar na alle gebeurtenissen doet alles net even meer pijn dan op andere dagen. En niet alleen op die bewuste datum dat je je laatste adem uitblies. Slaap lekker lief zusje.