Vandaag een jaar geleden stuurde ik je drie hartjes via Whatsapp. Ik wist niet wat ik nog meer kon zeggen. Je lag in het ziekenhuis en al niet meer goed aanspreekbaar. Elke seconde dacht ik aan je. Maar geen seconde dacht ik dat je dood zou gaan. Je hebt het berichtje nooit gelezen denk ik. De vinkjes blijven grijs.
Mijn verstand zegt dat je er niet meer bent. Je bent niets meer of minder dan een hoopje as in een doos met een nummer. Je bent dood, weg.
Maar mijn hart hoopt stiekem dat je nog ergens bent en met ons meekijkt. Dat je de hartjes in mijn appje gezien hebt. Dat je met me mee leest. Dat je voelt dat ik aan je denk, dat ik je mis. Ik wíl het geloven. Slaap lekker lief zusje.
3 gedachten aan “Ik geloof het gewoon”
Reacties zijn gesloten.