Zodra ik de auto geparkeerd heb, hoor ik de klanken van papa’s pianospel. Het bezorgt me een glimlach en de zenuwen, die ik toch weer elke week heb als ik bij hem langs ga, verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Een goede vriend van papa is op bezoek en luistert naar wat pap van achter de piano te vertellen heeft. Als hij weg is vertelt papa over een man die de badkamer had schoongemaakt. Dat vond hij maar niets.
Druk vertelt hij over de schoonmaak en dat de man zomaar in paps kastje had gekeken. Bovendien vond hij het schoonmaakmiddel stinken. Hij ratelt maar door en moet daarna even op adem komen. Zelf noemt hij het een ‘isotonische mededeling’ waarna hij zegt toch erg blij te zijn met de schone badkamer. ‘Nu kan ik weer een jaartje vooruit!’.
Papa was drukker dan normaal en het viel me op dat hij meer woorden door elkaar haalt of niet weet. Ook het pianospel ging vandaag niet helemaal vlekkeloos. Voor het eerst, in m’n hele leven, hoorde ik fouten en wist hij de juiste toonsoort niet altijd te vinden. Ook vertelde hij dat hij soms niet meer goed weet wie wie is. Maar verder heeft hij nergens last van zegt hij.
Altijd als ik er ben heeft hij het over huis. Ik vind het lastig als hij me vraagt zijn moeder te bellen om zijn spullen te halen. Zijn moeder is al ruim 35 jaar geleden overleden en dat vertel ik hem dan ook. ‘Och wat jammer’, zegt hij dan. Ook weet ik niet goed wat ik moet zeggen als hij me vraagt wanneer hij naar huis gaat en hoe het dan met zijn spullen gaat. Hij denkt vaak dat ik zijn vrouw ben.
Hij at wat soep en een gebakken eitje. Hij dronk een beker melk en genoot daarna van een lekkere zoete peer. Hij is zeer te spreken over de goede zorgen die hij krijgt en heeft het naar z’n zin. Dat is fijn. Tot volgende week pap.
Lees ook: Een eindeloos gesprek