Hij zit rustig op de bank als ik binnenkom. Op de grote tv is André Rieu met zijn orkest te zien. Hij vraagt niet wie ik ben als ik hem begroet. “Wat kom je eigenlijk doen?”, vraagt hij. Ik zeg dat ik even op bezoek kom en nieuwe bloemen kom brengen. Hij vindt ze mooi en helpt me zoeken naar een vaas. We gaan weer zitten en kijken naar de enthousiaste Rieu op televisie. Het is een tijdje stil.
“Op welke kamer zit jij eigenlijk?”
Ik zit niet hier, ik woon in Amsterdam.
“Oh woon je daar? Maar wie ben je dan?”
Ik ben je dochter.
“Oh. Ben jij mijn dochter? Dus je bent niet mijn vrouw?”
Nee, ik ben je dochter en jij bent mijn vader.
“Heb ik dan met jouw moeder geslapen en jou gemaakt? Daar kan ik me helemaal niets van herinneren hoor.”
Ja, en je hebt nog een dochter maar zij is overleden.
“Oh. En hoe heet jij dan?”
Ik ben… En mijn zus heet… Maar zij is overleden.
“… Oh. … Nooit van gehoord, ik weet niet wie dat is. Dus je bent niet mijn vrouw?”
Nee, ik ben je dochter. Je hebt twee dochters. Jij bent mijn vader.
“Nou ik weet niet wat ik daarvan vind hoor. Dat heb ik nooit geweten. Daar moet ik even over nadenken.”
….
“Maar wie zijn dan jouw vader en moeder? Hoe heet jij eigenlijk?”
Het lijkt een eindeloos gesprek en tegelijk zo eindig. Ik weet dat het niet tot hem doordringt, ik weet dat het niet veranderen zal. Wie weet herkent hij me over een tijdje als ‘de vrouw met de bloemen’. Slaap lekker lief zusje.
Ontdek meer van Mijn lieve zusje - Mijn lieve vader
Abonneer je om de nieuwste berichten in je inbox te ontvangen.
3 gedachten over “Eindeloos gesprek”
Reacties zijn gesloten.