Boze brief

Zo’n drie jaar geleden liep ik bij een psycholoog omdat het even teveel werd. Ze vroeg me een boze brief aan je te schrijven. Eentje waarin ik schreef hoe jij mijn leven beïnvloedde en wat voor effect dat op mij had. Ik moest schrijven zonder na te denken wat jij daarvan zou vinden. De brief zou je nooit te lezen krijgen. Het ging erom dat ik m’n gevoel ongecensureerd van me af schreef, dat de pijn voelbaar was. Schelden, tieren, alles mocht.

De eerste poging mislukte. Ik schreef wel een brief, maar boos was die niet. Hoe kon ik je dingen verwijten terwijl ik ergens diep van binnen begreep wat er in je om ging? Ik wist zeker dat je het allemaal niet verkeerd bedoelde en ik wilde niet kwaad over je spreken.

Naar mijn mening handelt iemand met een bepaalde reden. Hoe ‘slecht’, gemeen of onaardig iemand ook is, ik vind altijd wel een verklaring waarom diegene zo doet. Misschien zit er diep van binnen iets dwars uit hun jeugd wat ze al jaren meeslepen of is er iets anders aan de hand. Ik geloof dat een mens uit zichzelf geen slechte of kwade bedoelingen heeft maar soms meegesleurd wordt door een emotie of onverwerkt gevoel. Of ze worden geleid door hun ‘rugzakje’.

‘Heel mooi dat je zo empatisch bent en kunt meeleven met anderen, maar dat betekent niet dat ze over jouw grenzen mogen gaan‘, zei mijn psycholoog. Maar dat ligt dan toch meer aan mij, dat ik dat toelaat, dan aan de ander? Dacht ik. Ik moest leren m’n grenzen aan te geven en leren hoe andermans problemen niet de mijne werden. Ik vind het nog steeds lastig.

Ik moest de brief opnieuw schrijven. Ik deed hard mijn best om in ieder geval maar aan de opdracht te voldoen. Ze vond het een betere versie maar ik mocht nog meer voor mezelf opkomen. Maar het voelde niet eerlijk tegenover jou en ik liet het er maar bij.

Eigenlijk is deze blog een lange brief aan jou. Maar geen boze want dat ben ik nooit geweest. Kon je het maar lezen. Slaap lekker lief zusje.

Lees ook: Alleen maar liefde