Ik zapte langs het programma Het Spijt Me en kreeg gelijk tranen in mijn ogen. Ik moest even flink slikken om niet in huilen uit te barsten. In een nagebouwde ‘studio’ op een plein in een stad namen mensen plaats op een kruk om vervolgens een videoboodschap in te spreken voor iemand tegen wie ze ‘het spijt me’ wilden zeggen.
Wat had ik graag nog de kans gehad om dat tegen je te zeggen. Desnoods op een kruk ergens op een plein. Want lief zusje, het spijt me zo. Het spijt me zo dat ik je niet kon redden. Dat ik er niet meer voor je kon zijn dan dat ik was. Dat ik je niet meer heb kunnen knuffelen, vasthouden, in de ogen kon kijken. Dat ik je nooit heb verteld wat je voor me betekende. Dat ik je een rotgevoel gaf terwijl je me zo nodig had.
Het spijt me zo. Slaap lekker lief zusje.