Ik besloot naar het zwembad te gaan om baantjes te zwemmen. En terwijl ik door het water gleed, keek ik om me heen. Het zwembad is eigenlijk een liefdevolle plek, zo op de vroege ochtend. De meeste vrouwen, en sommige mannen, voelen zich wat onzeker als ze in badkleding naar het bad lopen. Ze kijken wat schichtig om zich heen, zoekende naar een plek om zo onopvallend en snel mogelijk het water in te kunnen. Eenmaal met hun lijf onder water, zie ik een stiekeme opluchting.
Niemand draagt make-up, bij niemand zit het haar in de krul. We geven ons allemaal letterlijk, bijna bloot. Ik voel me kwetsbaar en kan me nergens achter verschuilen. Dus ook ik slaak een zachte zucht als ik veilig in het water lig.
We komen er allemaal om te werken aan onszelf. Op welke manier dan ook. De een komt er om te herstellen van een blessure, maak ik op uit de krukken die bij de douche staan. De ander heeft duidelijk overgewicht en wil wat kilootjes kwijt en weer een ander komt er vooral om te socializen. In de ‘borstcrawl baan’ zwemmen vooral de gespierde mannen, de sporters die meters moeten maken. In de ‘langzame baan’ zwemmen de ouderen die hun stramme lijf in beweging willen houden.
Ik ben er om de dag te redden. Het begon niet helemaal lekker en ik dwong mezelf te gaan zwemmen. Bewegen doet me altijd goed, dus na het zwemmen werd de dag vast beter. En dat was zo. Een kleine overwinning op mezelf. Een fijn gevoel. Slaap lekker lief zusje.