Het gaat tegen mijn principes in om bij het weggaan geen gedag te zeggen tegen bijvoorbeeld kinderen als dit moeilijk kan worden. Misschien is het even een lastig moment, voor ouder en kind, maar dat heb ik liever dan er stiekem tussenuit te glippen. Sommige ouders doen dit bijvoorbeeld bij hun kind bij het achterlaten bij een oppas of kinderdagverblijf.
Ik heb dat bewust nooit zo gedaan. Ik heb altijd gedag gezegd, ook als dat betekende dat we beiden in tranen waren. Liever leg ik uit wat er gaat gebeuren en dat het oké is als je daarom even verdrietig bent. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat een kind bang wordt ineens verlaten te worden, als je geen gedag zegt. Want papa of mama kan dan ineens op ieder moment weg zijn. Als je gedag zegt weet iedereen waar hij of zij aan toe is. Dat is mijn overtuiging waar ik veel waarde aan hecht.
Vandaag ging ik bij papa weg, zonder gedag te zeggen. En daarvan heb ik nog steeds een steen in m’n maag. Papa is vandaag verhuisd naar een verzorghuis voor mensen met dementie. Op aanraden van de psychiater konden we beter weggaan zonder gedag te zeggen. Dat zou hem in de war kunnen brengen. Hij zou mee naar huis willen.
En dus ging ik weg, zonder gedag te zeggen. Ik glipte er tussenuit. Alleen omdat dat beter voor papa zou zijn. En omdat zijn hersenen niet meer werken zoals het hoort, geloof ik dat. Maar jeetje, wat een rotgevoel.
Hij weet nu waarschijnlijk al niet meer dat ik er was. Misschien had hij niet eens door dat ik ineens weg was. Dat geeft wat troost. En ik weet dat hij in goede handen is. Toch voelt het als verraad. Weggaan zonder gedag te zeggen om een moeilijk moment te voorkomen, hoop ik nooit meer te doen. Slaap lekker lief zusje.
Eén gedachte over “Weggaan zonder gedag te zeggen”
Reacties zijn gesloten.