Het is me gegund

Vandaag ben ik jarig. Vandaag geen kaart van jou in de brievenbus zoals je die, ondanks alles, altijd trouw stuurde. Ik ben een jaar ouder, maar geen jaar wijzer. Ik zit niet lekker in m’n vel. Elk goed voornemen die ik elke dag opnieuw maak, loopt elke dag weer op niets uit. Ik ben te streng voor mezelf, sta vaker op de overlevingsstand dan dat ik geniet. Ik ben gewoon niet blij met mezelf.

Er is zoveel gebeurd. Zoveel waar ik mee moet dealen, waar ik mee moet leren omgaan. Er is veel naar boven gekomen wat al jaren, al dan niet onbewust, in de weg zat. En soms weet ik het gewoon niet meer. Ik wil alles goed doen, zelfs de kleinste dingen. En als er dan iets niet lukt voelt dat als falen. Keihard falen. Ik sta elke keer weer op maar soms wil ik blijven liggen.

Nu ben ik een jaar ouder en heb ik het gevoel vanalles gemist te hebben. Op je 39ste heb je toch alles wel op een rijtje, dacht ik vroeger. Niets is minder waar. Ik ben niet eerder zo verdwaald geweest. Ik zou een reset knop willen.

Maar weet je, ik mócht een jaar ouder worden. En ik beloof je dat ik m’n best ga doen om er wat van te maken. Dat ben ik aan je verplicht. Want ouder worden moeten we natuurlijk zien als iets moois. Rimpels, stijfheid, een hangend lijf, en andere ouderdoms ongemakjes horen er nu eenmaal bij. En ach, hoe erg is dat nu eigenlijk?

Ik ben vandaag overspoeld met lieve berichtjes. En daarvoor ben ik heel dankbaar. Dat is een fijn gevoel. Jarig zijn is leuk en ouder worden zo gek nog niet.

We moeten blij zijn als ouder worden ons gegund is. En daarom ben ik blij een jaar ouder te zijn en hoop ik minstens 80 te worden op een fijne manier. Ik weet zeker dat jij ook ouder had willen worden. Maar jij blijft altijd 35. Slaap lekker lief zusje.