Zo ver weg

Vakantie 2018. De vraag of je kon worden toegevoegd aan de vakantie groepsapp. Ik twijfelde en weet nu niet meer of je er uiteindelijk in zat.

Vakantie 2019. Wat had ik je graag toegevoegd aan de vakantie groepsapp. Alles wat me thuis doet denken aan jou, is er niet op vakantie. Dat voelt gek, alsof je nog verder weg bent dan je al was. Oh wat ben ik blij met m’n tattoo voor jou. Het klinkt misschien gek maar daardoor heb ik het gevoel dat je toch een beetje bij me bent. Ik kijk er vaak naar en denk dan even aan je.

En ik heb een mooie foto van je aan de muur van de camper gehangen. En zo ben je toch een beetje met ons mee dit jaar. Slaap lekker lief zusje.

“Misschien weet ze de weg niet”

Hij voelt zich niet thuis. Hij herkent zijn eigen spullen niet. Hij wacht tot hij gehaald wordt en weer naar huis gaat. Hij heeft de plastic tasjes met z’n kleren al klaar staan. Hij studeert niet, hij speelt geen piano, hij wacht op mama en ze samen weer naar huis gaan. Hij staart uit het raam in de hoop haar zwarte auto te zien aankomen. Hij is onrustig. Hij zoekt naar de uitgang en snapt niet waarom niemand de deur voor hem open doet. Hij vraagt of we alsjeblieft mama kunnen bellen, misschien weet ze de weg niet.

Ik wil het liefst dag en nacht bij hem zijn. Met hem ‘dat zwarte sapje’ drinken, samen wandelen, pianospelen en zijn verhalen opnieuw horen. Ik wil papa naar huis brengen.

Hij vindt het plekje wel fijn. Hij krijgt er goed te eten en de mensen zijn aardig. En dat is een schrale troost. Je had dit ook zó moeilijk gevonden. Het had ons bij elkaar gebracht denk ik. We hadden ons verdriet misschien kunnen delen maar nu draag ik het verdriet alleen. Slaap lekker lief zusje.

Een emotionele dag

Het was een emotioneel slopende dag toen we papa verhuisden naar zijn nieuwe onderkomen. Ik was zenuwachtig en bang voor wat komen ging toen ik naar ons ouderlijk huis reed.

Ik voelde liefde toen ik samen met papa een stukje ging lopen. Het was fijn om met hem te wandelen in m’n oude buurt. Hij wist me zelf nog nieuwe weggetjes te wijzen. Ik verbaasde me hoe hij opgewekt vertelde over de schoonheid van takken aan bomen. En ik verbaasde me dat hij alle straatnamen wist te vertellen. Ik voelde me alleen toen hij over je vertelde, over hoe graag jij altijd met hem wandelde. Maar ik voelde me ook heel schuldig. Ik wandelde met hem ter afleiding, zijn spullen werden intussen uit huis gehaald.

Later voelde ik me weer zenuwachtig en bang, hoe zou hij reageren? Toen ik vervolgens papa op zijn nieuwe plekje achter zijn piano zag zitten, voelde ik me zowaar blij en opgelucht. En toen hij vol verwondering de beeldjes, die altijd thuis stonden, bekeek alsof ze nieuw waren moest ik lachen. Net als toen hij verbaasd vertelde dat hij thuis precies zo’n kleed had.

Ik voelde ontroering toen papa keek naar de wandposter van de oude stad. Hij vertelde enthousiast over waar dat was en dat hij er vaak gelopen had. Vervolgens voelde ik me machteloos toen hij zei zo weer naar huis te gaan.

De tranen kwamen toen ik de psychiater daar sprak. De werkelijkheid kwam ineens binnen. Toen ik wegging zonder gehad te zeggen voelde het alsof ik hem verraden had. In de auto terug naar huis voelde ik me verdrietig. ‘s Avonds in bed was ik leeg, op en moe.

Vanochtend werd ik al vroeg wakker en ineens besefte ik me iets. Papa heeft het steeds over een plek waar hij graag naartoe wil. Hij wil terug. Het was ons een raadsel welke plek bij bedoelde want hij gaf ook aan dat alles er net zo was als thuis. Maar hij wil niet naar een plek, hij mist zijn oude leven. Zijn werk, zijn vrienden, zijn hobby’s. Naar toen alles nog ‘normaal’ was. Het zit ergens nog verstopt in z’n hoofd. En door die gedachten begon de dag weer met verdriet. Slaap lekker lief zusje.

Weggaan zonder gedag te zeggen

Het gaat tegen mijn principes in om bij het weggaan geen gedag te zeggen tegen bijvoorbeeld kinderen als dit moeilijk kan worden. Misschien is het even een lastig moment, voor ouder en kind, maar dat heb ik liever dan er stiekem tussenuit te glippen. Sommige ouders doen dit bijvoorbeeld bij hun kind bij het achterlaten bij een oppas of kinderdagverblijf.

Ik heb dat bewust nooit zo gedaan. Ik heb altijd gedag gezegd, ook als dat betekende dat we beiden in tranen waren. Liever leg ik uit wat er gaat gebeuren en dat het oké is als je daarom even verdrietig bent. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat een kind bang wordt ineens verlaten te worden, als je geen gedag zegt. Want papa of mama kan dan ineens op ieder moment weg zijn. Als je gedag zegt weet iedereen waar hij of zij aan toe is. Dat is mijn overtuiging waar ik veel waarde aan hecht.

Vandaag ging ik bij papa weg, zonder gedag te zeggen. En daarvan heb ik nog steeds een steen in m’n maag. Papa is vandaag verhuisd naar een verzorghuis voor mensen met dementie. Op aanraden van de psychiater konden we beter weggaan zonder gedag te zeggen. Dat zou hem in de war kunnen brengen. Hij zou mee naar huis willen.

En dus ging ik weg, zonder gedag te zeggen. Ik glipte er tussenuit. Alleen omdat dat beter voor papa zou zijn. En omdat zijn hersenen niet meer werken zoals het hoort, geloof ik dat. Maar jeetje, wat een rotgevoel.

Hij weet nu waarschijnlijk al niet meer dat ik er was. Misschien had hij niet eens door dat ik ineens weg was. Dat geeft wat troost. En ik weet dat hij in goede handen is. Toch voelt het als verraad. Weggaan zonder gedag te zeggen om een moeilijk moment te voorkomen, hoop ik nooit meer te doen. Slaap lekker lief zusje.

Het is me gegund

Vandaag ben ik jarig. Vandaag geen kaart van jou in de brievenbus zoals je die, ondanks alles, altijd trouw stuurde. Ik ben een jaar ouder, maar geen jaar wijzer. Ik zit niet lekker in m’n vel. Elk goed voornemen die ik elke dag opnieuw maak, loopt elke dag weer op niets uit. Ik ben te streng voor mezelf, sta vaker op de overlevingsstand dan dat ik geniet. Ik ben gewoon niet blij met mezelf.

Er is zoveel gebeurd. Zoveel waar ik mee moet dealen, waar ik mee moet leren omgaan. Er is veel naar boven gekomen wat al jaren, al dan niet onbewust, in de weg zat. En soms weet ik het gewoon niet meer. Ik wil alles goed doen, zelfs de kleinste dingen. En als er dan iets niet lukt voelt dat als falen. Keihard falen. Ik sta elke keer weer op maar soms wil ik blijven liggen.

Nu ben ik een jaar ouder en heb ik het gevoel vanalles gemist te hebben. Op je 39ste heb je toch alles wel op een rijtje, dacht ik vroeger. Niets is minder waar. Ik ben niet eerder zo verdwaald geweest. Ik zou een reset knop willen.

Maar weet je, ik mócht een jaar ouder worden. En ik beloof je dat ik m’n best ga doen om er wat van te maken. Dat ben ik aan je verplicht. Want ouder worden moeten we natuurlijk zien als iets moois. Rimpels, stijfheid, een hangend lijf, en andere ouderdoms ongemakjes horen er nu eenmaal bij. En ach, hoe erg is dat nu eigenlijk?

Ik ben vandaag overspoeld met lieve berichtjes. En daarvoor ben ik heel dankbaar. Dat is een fijn gevoel. Jarig zijn is leuk en ouder worden zo gek nog niet.

We moeten blij zijn als ouder worden ons gegund is. En daarom ben ik blij een jaar ouder te zijn en hoop ik minstens 80 te worden op een fijne manier. Ik weet zeker dat jij ook ouder had willen worden. Maar jij blijft altijd 35. Slaap lekker lief zusje.

Een nieuwe fase

Daar staan we. In de nieuwe kamer van papa. Hij moet uit huis, is beter af op een plek met meer zorg, Hij wil graag terug. Naar wat hij daar dan ook mee bedoelt. Het is een mooie kamer in een, naar wat het op het eerste gezicht lijkt, fijne woonomgeving. Het is een huis speciaal voor mensen met dementie. Het ziet er best gezellig uit.

Ik heb, mezelf misschien, altijd geleerd een masker te dragen. Daar ben ik goed in al gaat het me het laatste jaar minder goed af. Maar nog altijd lukt het me aardig. Zo ook vandaag.

Ik meet de muren op terwijl de tranen in m’n ogen branden. Wat kan er mee, wat moet er mee? En hoe kunnen we het zo praktisch en gezellig mogelijk inrichten? Ik praat maar mee om m’n gevoel even op de achtergrond te laten. In de gemeenschappelijke ruimte zitten zijn toekomstige medebewoners. Oude, demente mensen. Ik zie ze maar kijk snel weg. Ik wil graag rondkijken waar papa gaat wonen. Maar ik durf ook niet zo goed, het is confronterend. Ik heb veel vragen maar durf ze niet te stellen aan de aardige mevrouw die ons binnenliet. Bang om in huilen uit te barsten.

Het is zo dubbel maar ik denk dat papa het er fijn kan hebben. We hebben een goed gevoel bij de plek. Hij is de enige man op de verdieping, en papa kennende gaat hij de dames verblijden met zijn pianospel en eindeloze verhalen. En hoewel papa in zijn eigen huis hoort, is het goed zo. Jij zou het ook een fijne plek hebben gevonden en hem er met een gerust hart kunnen achterlaten. Het is niet anders. Slaap lekker lief zusje.

Een bijzondere naam

Normaal gesproken had ik het van jou gehoord, nu hoor jij het van mij. Een van je beste vriendinnen heeft een dochter gekregen. Het meisje heeft als tweede naam jouw voornaam gekregen. Zo bijzonder. Fijn om te weten hoe geliefd je was en hoe je voortleeft in ieders gedachten. Het is een warm en rustgevend gevoel.

Dat ik dit juist vandaag hoorde maakt het extra mooi. Ik was vanochtend erg verdrietig. Op de fiets vroeg ik mezelf wederom af of het allemaal echt is gebeurd. En besefte ik weer dat er geen enkele opties meer zijn om je aan te raken, je te bellen, je te zien. Slaap lekker lief zusje.

Een waardevol plaatje

Ik besloot wat foto’s van m’n telefoon te verwijderen. Uiteraard na eerst een backup te hebben gemaakt. Ik scrolde door de vele foto’s van de stad, van eten, van dagjes uit, verjaardagen en alledaagse dingen die blijkbaar ooit genoeg aandacht hadden getrokken dat ik er een foto van wilde maken.

Ik zag ook veel foto’s van jou. Van ons van toen we klein waren. Allemaal foto’s van foto’s. Onze laatste foto samen moet een paar jaar geleden zijn. Ik weet het niet meer, ik wil zo graag weten wanneer onze laatste foto samen is gemaakt…

Ook zag ik de foto van jou in je kist. Ik sta er huilend naast. Op het moment dat die werd gemaakt voelde dat raar. Was het wel gepast, een foto maken van een overledene in haar kist? Maar wat ben ik blij dat hij is gemaakt. Hoewel ik er erg verdrietig van word, je hoort niet in een kist, kijk ik er soms toch even naar. Zo dichtbij je was ik heel lang niet geweest en zal ik nooit meer zijn. Slaap lekker lief zusje.