Maand: juli 2019

Hij voelt zich niet thuis. Hij herkent zijn eigen spullen niet. Hij wacht tot hij gehaald wordt en weer naar huis gaat. Hij heeft de plastic tasjes met z’n kleren al klaar staan. Hij studeert niet, hij speelt geen piano, hij wacht op mama en ze samen weer naar huis gaan. Hij staart uit het raam in de hoop haar zwarte auto te zien aankomen. Hij is onrustig. Hij zoekt naar de uitgang en snapt niet waarom niemand de deur voor hem open doet. Hij vraagt of we alsjeblieft mama kunnen bellen, misschien weet ze de weg niet.

Ik wil het liefst dag en nacht bij hem zijn. Met hem ‘dat zwarte sapje’ drinken, samen wandelen, pianospelen en zijn verhalen opnieuw horen. Ik wil papa naar huis brengen.

Hij vindt het plekje wel fijn. Hij krijgt er goed te eten en de mensen zijn aardig. En dat is een schrale troost. Je had dit ook zó moeilijk gevonden. Het had ons bij elkaar gebracht denk ik. We hadden ons verdriet misschien kunnen delen maar nu draag ik het verdriet alleen. Slaap lekker lief zusje.

Het was een emotioneel slopende dag toen we papa verhuisden naar zijn nieuwe onderkomen. Ik was zenuwachtig en bang voor wat komen ging toen ik naar ons ouderlijk huis reed.

Ik voelde liefde toen ik samen met papa een stukje ging lopen. Het was fijn om met hem te wandelen in m’n oude buurt. Hij wist me zelf nog nieuwe weggetjes te wijzen. Ik verbaasde me hoe hij opgewekt vertelde over de schoonheid van takken aan bomen. En ik verbaasde me dat hij alle straatnamen wist te vertellen. Ik voelde me alleen toen hij over je vertelde, over hoe graag jij altijd met hem wandelde. Maar ik voelde me ook heel schuldig. Ik wandelde met hem ter afleiding, zijn spullen werden intussen uit huis gehaald.

Later voelde ik me weer zenuwachtig en bang, hoe zou hij reageren? Toen ik vervolgens papa op zijn nieuwe plekje achter zijn piano zag zitten, voelde ik me zowaar blij en opgelucht. En toen hij vol verwondering de beeldjes, die altijd thuis stonden, bekeek alsof ze nieuw waren moest ik lachen. Net als toen hij verbaasd vertelde dat hij thuis precies zo’n kleed had.

Ik voelde ontroering toen papa keek naar de wandposter van de oude stad. Hij vertelde enthousiast over waar dat was en dat hij er vaak gelopen had. Vervolgens voelde ik me machteloos toen hij zei zo weer naar huis te gaan.

De tranen kwamen toen ik de psychiater daar sprak. De werkelijkheid kwam ineens binnen. Toen ik wegging zonder gehad te zeggen voelde het alsof ik hem verraden had. In de auto terug naar huis voelde ik me verdrietig. ‘s Avonds in bed was ik leeg, op en moe.

Vanochtend werd ik al vroeg wakker en ineens besefte ik me iets. Papa heeft het steeds over een plek waar hij graag naartoe wil. Hij wil terug. Het was ons een raadsel welke plek bij bedoelde want hij gaf ook aan dat alles er net zo was als thuis. Maar hij wil niet naar een plek, hij mist zijn oude leven. Zijn werk, zijn vrienden, zijn hobby’s. Naar toen alles nog ‘normaal’ was. Het zit ergens nog verstopt in z’n hoofd. En door die gedachten begon de dag weer met verdriet. Slaap lekker lief zusje.

Het gaat tegen mijn principes in om bij het weggaan geen gedag te zeggen tegen bijvoorbeeld kinderen als dit moeilijk kan worden. Misschien is het even een lastig moment, voor ouder en kind, maar dat heb ik liever dan er stiekem tussenuit te glippen. Sommige ouders doen dit bijvoorbeeld bij hun kind bij het achterlaten bij een oppas of kinderdagverblijf.

Ik heb dat bewust nooit zo gedaan. Ik heb altijd gedag gezegd, ook als dat betekende dat we beiden in tranen waren. Liever leg ik uit wat er gaat gebeuren en dat het oké is als je daarom even verdrietig bent. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat een kind bang wordt ineens verlaten te worden, als je geen gedag zegt. Want papa of mama kan dan ineens op ieder moment weg zijn. Als je gedag zegt weet iedereen waar hij of zij aan toe is. Dat is mijn overtuiging waar ik veel waarde aan hecht.

Vandaag ging ik bij papa weg, zonder gedag te zeggen. En daarvan heb ik nog steeds een steen in m’n maag. Papa is vandaag verhuisd naar een verzorghuis voor mensen met dementie. Op aanraden van de psychiater konden we beter weggaan zonder gedag te zeggen. Dat zou hem in de war kunnen brengen. Hij zou mee naar huis willen.

En dus ging ik weg, zonder gedag te zeggen. Ik glipte er tussenuit. Alleen omdat dat beter voor papa zou zijn. En omdat zijn hersenen niet meer werken zoals het hoort, geloof ik dat. Maar jeetje, wat een rotgevoel.

Hij weet nu waarschijnlijk al niet meer dat ik er was. Misschien had hij niet eens door dat ik ineens weg was. Dat geeft wat troost. En ik weet dat hij in goede handen is. Toch voelt het als verraad. Weggaan zonder gedag te zeggen om een moeilijk moment te voorkomen, hoop ik nooit meer te doen. Slaap lekker lief zusje.

Daar staan we. In de nieuwe kamer van papa. Hij moet uit huis, is beter af op een plek met meer zorg, Hij wil graag terug. Naar wat hij daar dan ook mee bedoelt. Het is een mooie kamer in een, naar wat het op het eerste gezicht lijkt, fijne woonomgeving. Het is een huis speciaal voor mensen met dementie. Het ziet er best gezellig uit.

Ik heb, mezelf misschien, altijd geleerd een masker te dragen. Daar ben ik goed in al gaat het me het laatste jaar minder goed af. Maar nog altijd lukt het me aardig. Zo ook vandaag.

Ik meet de muren op terwijl de tranen in m’n ogen branden. Wat kan er mee, wat moet er mee? En hoe kunnen we het zo praktisch en gezellig mogelijk inrichten? Ik praat maar mee om m’n gevoel even op de achtergrond te laten. In de gemeenschappelijke ruimte zitten zijn toekomstige medebewoners. Oude, demente mensen. Ik zie ze maar kijk snel weg. Ik wil graag rondkijken waar papa gaat wonen. Maar ik durf ook niet zo goed, het is confronterend. Ik heb veel vragen maar durf ze niet te stellen aan de aardige mevrouw die ons binnenliet. Bang om in huilen uit te barsten.

Het is zo dubbel maar ik denk dat papa het er fijn kan hebben. We hebben een goed gevoel bij de plek. Hij is de enige man op de verdieping, en papa kennende gaat hij de dames verblijden met zijn pianospel en eindeloze verhalen. En hoewel papa in zijn eigen huis hoort, is het goed zo. Jij zou het ook een fijne plek hebben gevonden en hem er met een gerust hart kunnen achterlaten. Het is niet anders. Slaap lekker lief zusje.